Ik zag weer eens allemaal beren op de weg. Dat kon toch niet, dat hij op donderdag nog niet wist hoe laat hij zondag zou landen. Dat hij nog geen lesrooster had, terwijl hij maandag (vandaag) moest beginnen. Dat hij nog geen idee had over woonruimte en inkomsten. Verrassing!!! Twee dagen voordat mijn zus en ik hem van vliegveld Zaventem zouden gaan halen, belde hij mijn zus op. "Hoe laat ben je klaar met werken, dan neem ik de trein vanuit Brussel." Ik vermoed dat al haar collega’s haar jubelkreet hebben gehoord. Of anders haar vreugdetranen hebben gezien.

Schoonbroertje moest meteen aan de bak, want zuslief zat middenin haar verhuizing. Zelf stond ik zaterdagochtend om 10.00 uur paraat. Klaar om het vierde en laatste gezinslid dat dit jaar verhuist (hoop ik) te helpen met sjouwen, inpakken en uitpakken. Het was veruit de leukste en meest relaxe verhuizing van de drie waaraan ik mijn bijdrage heb geleverd. Zuslief en schoonbroertje waren zo gelukkig om weer bij elkaar te zijn dat het aanstekelijk werkte op ieders humeur. Mama is inmiddels zo ontzettend handig dat ze zelfs de meest ingewikkelde dingen binnen een handomdraai had aangesloten. De leuke jongen uit de trein en schoonbroertje bleken een prima sjouwduo voor de koelkast en de wasmachine. En ik was wederom vooral goed in het smeren van broodjes.

Ook de rest van het weekend was een feestje. De leuke jongen uit de trein en ik brachten een burgerlijke, knuffelige avond op de bank door, zodat we de volgende dag helemaal uitgerust waren voor het nuttigen van speciale biertjes in de buurt van een van de vele podia in de stad.

En toen was het weer maandag. En toen moest er dringend iets gedaan worden aan mijn financiele nood. En omdat ik op het tiental brieven dat ik gestuurd heb in de hoop er een serieuze bijbaan mee binnen te halen, niets hoor, of nog een hele tijd moet wachten voor de sollicitatieprocedure sluit, heb ik vanmorgen in alle vroegte weer ja gezegd tegen een flauw baantje in de catering. Dus vanaf volgende week mag ik weer in soeprok en lelijk giletje hongerige studenten en docenten van de UU blij maken met een broodje kroket of ander onverantwoord lekkers.

Goed, met in ieder geval een beetje financiele zekerheid in mijn zak, verruilde ik de UU voor de VU. Mijn laptop is dood en ik moet wat. Onder andere een heleboel e-readers, e-journals en hoofdstukken uit e-books printen voor het college van aanstaande woensdag. Blijken ze uitgerekend vandaag onderhoud te plegen aan alle werkplekken. Na drie uur (!!!) wachten – in de tussentijd ben ik wel even Oud Zuid ingelopen om een broodje te halen, en kon ik maar liefst 5 minuten (!!!) gebruik maken van een zogenoemde ‘stawerkplek’ – wist ik een computer te bemachtigen. Het is heel erg maandag. Het wordt een latertje vandaag…