Langzaam begint het te wennen: SAMENWONEN. Al moet ik daar eerlijk bij zeggen dat we pas 1 nacht samen in ons nieuwe huis hebben doorgebracht en dat ik nu alweer in Brussel ben.

Het begint te wennen dat er geen spullen meer zijn van mij en van hem, alleen nog maar spullen van ons (alhoewel… sommige dingen blijven het stempel IK dragen tot in de eeuwigheid der eeuwen amen). Dat ik die spullen niet meer op een plek moet zetten die voor mij logisch is, maar op een plek waar hij ze ook terug kan vinden. Dat ik niet meer de enige ben die haar nek breekt als ik iets heb laten slingeren met de gedachte 'dat ruim ik morgen wel op'.

Wat dan weer niet went, nooit, is afscheid nemen. Ik kan (tot nu toe) in iedere stad aarden. Sterker nog, ik kan overal best wel binnen korte tijd gelukkig worden. Ik voel me snel thuis. Waardoor ik me enorm ga hechten aan allerlei kleine dingen die met dat thuis te maken hebben. Mijn straat vol kleine zaakjes en grote bedrijvigheid. Café de Walvis met zijn dagsoepjes en vage dj's. Het hippe publiek dat de terrassen bevolkt waardoor de stoep een hindernisbaan wordt. De geluiden van vriendschappelijke begroetingen en loeiende sirene's. De drommen mensen onder de luifels van Noordzee, slurpend aan oesters, nippend aan glazen cava. Het restaurantje met de roodwitte gordijntjes, de vriendelijke bediening en de jenever van het huis. Zelfs de hangjongeren aan de uitgang van de metro. Ik ga het zoooooo missen.