Liefkozend noemde ik haar Vrouwtje Theelepel. "Het arm mensje", dacht ik nog. "Oud, en de hele dag niets anders te doen als uit het raam kijken."

Wat een vergissing. Een korte observatie van de leuke jongen uit de trein en mijzelf en de weg van lief vrouwtje naar boze heks was afgelegd. Het nare mens kijkt altijd sjachereinig, commandeert haar man in het rond, en fixeert haar haviksblik op iedereen die langs komt; met haar neus tegen de ruit of vanuit haar half geopende voordeur. Zojuist nog was de glazenwasser de pineut. Vanuit haar deuropening bleef ze de arme jongen bedelven onder misprijzende blikken net zo lang tot hij boven aan de ladder was.

Maar het allerergste aan de bejaarde heks van tegenover: ze gooit dagelijks haar tuinafval bij haar buren over het muurtje. Ik vermoed dat er iets gruwelijk mis is gegaan in haar opvoeding. En ik ben bijzonder benieuwd naar haar kinderen en kleinkinderen.