Er was eens een jongen. Hij woonde in een levendig straatje in een verder rustig stadje. Hij had een goed stel hersens en een leuk koppie. Hij had een goede baan en -na wat heftig verlopen en weer afgebroken romances- een leuke vriendin. Hij was sportief en hield van avontuur. Daarnaast leefde hij voor muziek en voor zijn vrienden. In zijn vrienden investeerde hij meer dan dat hij terugkreeg, althans in mijn geval. Mea culpa.

Als hij belde om iets af te spreken, voelde ik me direct schuldig. Het betekende dat we elkaar al schandalig lang niet gezien hadden. Dan trok ik mijn agenda en spraken we iets af. Dan treinde ik naar zijn stad of hij zakte af naar het zuiden. Dan keken we foto’s van zijn laatste reis of luisterden we muziek van door hem ontdekte bands of door hem bezochte concerten. Mijn mp3-speler staat er vol mee.

Deze avontuurlijke, sportieve jongen besloot ergens in de afgelopen maanden dat onze vriendschap voorbij is. Met als aanleiding een carnavalsavond in februari waarvan ik me niet meer alles herinner. Toen ik hem gister een sms’je stuurde om iets af te spreken, kwam er binnen een minuut een boodschap terug die weinig aan de verbeelding overliet: hij wil niet meer met me omgaan en ik hoef nooit meer contact met hem op te nemen.

Ik ga er blindelings vanuit dat ik iets lomps heb gezegd. Misschien maakte ik een rare opmerking tegen zijn vriendin. Misschien stelde ik een domme vraag waarop ik het antwoord al lang had moeten weten. Het zou ook kunnen dat we die bewuste carnavalsavond iets hebben afgesproken wat ik later weer ben vergeten. De reden voor zijn boosheid, is ongetwijfeld mijn fout. Frustrerend dat ik geen enkel idee welke fout ik heb gemaakt.

Verbijsterd keek ik naar mijn telefoon. Mijn maag ging onmiddellijk in de knoop. Mijn hart kroop naar mijn keel. In de linker ooghoek van mijn rechter oog begon een traantje te kriebelen. Ik opende zijn bericht opnieuw en opnieuw. Vannacht heb ik liggen woelen als een woelrat. Ik voel me ontzettend dom. Hoe kan ik het gemist hebben? Hoe kan het me ontgaan zijn dat ik iemand die ik goed dacht te kennen zwaar heb gekwetst? Het feit dat ik hem in april nog belde om hem een fijne verjaardag te wensen en hij toen deed alsof er niet aan de hand was, zelfs de volgende dag nog een sms stuurde om me te bedanken, zou daar wel iets mee van doen kunnen hebben…

We zagen elkaar maar een paar keer per jaar (in elk geval tijdens carnaval) en misten elkaar niet, want we wisten allebei dat als we elkaar weer zouden zien, het gezellig als vanouds zou zijn. Nu zie ik hem misschien nooit meer. Ik mis hem nu al.

Blijkbaar moet er voor alles een eerste keer zijn. Ook voor gedumpt worden per sms. Carnaval maakt meer kapot dan je lief is.