Categorie archief: vriendjes en vriendinnetjes

Op dit moment #18

Geplaatst door Eler in hersenkronkels, vriendjes en vriendinnetjes en getagd met , , ,

De wereld ziet er fantastisch uit op dit moment. De sneeuw blijft aardig liggen en in het speeltuintje voor ons huis spelen kinderen met een slee. In de achtertuin hipt een zwarte merel door een witte wereld. Word ik blij van.

Waar ik nog meer blij van word: dat is eigenlijk iedere keer dat ik een blog in deze rubriek schrijf precies hetzelfde. Ik word blij van mijn vrienden. Vanmorgen mocht ik via WhatsApp even klagen bij twee vriendinnen over iets dat me dwars zat. Of eigenlijk iemand. Over die iemand ga ik hier verder niet uitwijden, maar ik ben dankbaar dat ik mijn frustratie kon delen. En ik kreeg veel lieve woorden terug. Dankjewel L en J.

Ik heb het niet knetterdruk, maar heb al een tijdje heerlijke werkweken van ongeveer 36 uur. Als ik een ochtend niet werk (de bedoeling is de woensdagochtend om te zwemmen en koffie te drinken met vriendinnen, maar de afgelopen drie weken was het telkens een andere ochtend) hoef ik die uren niet ergens anders in te halen. Dat voelt heel luxe.

Ook telkens hetzelfde, onze tuin maakt me nog steeds blij. Het duurt niet lang meer voor de voortuin vol sneeuwklokjes en krokussen staat en in de achtertuin komen de tulpen al boven de grond. Eerder deze week zag ik de eerste roze knopjes aan de sierkers. Nu maar hopen dat er niets doodvriest.

Ik ben tot nu toe sowieso blij met dit jaar. De leuke jongen uit de trein en ik woonden de eerste week zo ongeveer in onze stamkroeg. In de tweede week zat ik in een andere kroeg met een vriendin van mijn ouders. Heel grappig hoe dat niet meer uitmaakt dat zij ooit bij ‘de volwassenen’ hoorde en ik bij ‘de kinderen’. Het was heel gezellig om bij te kletsen. In week drie zag ik nog geen horecagelegenheid van binnen, maar aangezien ik zondag naar een dameszitting ga, compenseer ik daar ruimschoots voor. Nee ik doe niet bepaald mee aan Dry January.

Ik kijk terug op: een heerlijk weekendje Keulen met een vriendin. Het slechte weer en de opengebroken straten gooiden af en toe roet in het eten, net als de grote groepen Nederlandse mannen die zich slecht gedroegen in de horeca en het feit dat we allebei totaal geen richtingsgevoel hebben. Verder was het puur genieten. We aten veel en lekker, dronken veel, kletsten veel, sliepen in een hotel vlakbij het centrum in een prima bed, bewonderden een aantal mooie gebouwen en grappige kunstwerken en als letterlijk hoogtepunt liepen we alle 533 treden op in de Dom. En achteraf is het heerlijk lachen om een half uur zoeken naar ons hotel aan de verkeerde kant van het station. Dankjewel S!

Ik word verdrietig van: iemand die ik kende, koos er pas geleden voor niet meer te willen leven. Ik kan me niet voorstellen hoe veel verdriet haar man en kinderen hebben. Ze leverde een bijdrage aan een betere wereld, zette zich in voor zo ongeveer alle global goals en was actief in de lokale politiek. Iemand die op veel plekken een grote leegte achterlaat.

Ik kijk uit naar: twee dansvoorstellingen in het theater komende week, vijf dagen Alicante met vriendin M, carnaval met de Bende van Ellende, Van Morrison in Carré, K’s Choice in de AB en nog veel meer. Er staan echt ontelbaar veel leuke dingen op het programma dit jaar en het is pas januari. Ik ben een bofkont!

Ik lees: ik zit tussen twee boeken in. Ik las De Onbekende Man van Chantal van Mierlo net uit en vanavond begin ik in The Storyteller van Dave Grohl. Als ik op dit tempo blijf lezen, moet ik op minstens 20 boeken uitkomen aan het eind van het jaar.

Ik luister: na het verdrietige nieuws dat David Crosby is overleden, komen Crosby, Stills & Nash veelvuldig voorbij op de radio. Dat is dan het geluk bij een ongeluk. Ik houd van die muziek en ben nu extra blij dat ik de heren een paar jaar geleden nog heb zien optreden. Nadat ik vanmiddag kaarten regelde voor Van Morrison heb ik ook zin om heel hard Brown Eyed Girl mee te zingen. Niets mis met oude lullen muziek.

En jij? Waar word jij blij van? Waar kijk jij naar uit?

Donkere dagen zonder holletje, maar ik blijf een bofkont

Geplaatst door Eler in familie, hersenkronkels, vriendjes en vriendinnetjes en getagd met ,

Terwijl het absoluut beter gaat dan voordat ik met twee coaches, een dagelijkse wandeling, een betere werkplanning en een vrije woensdagochtend begon, is het momenteel niet top. Het is DIE tijd van het jaar.

Zombie

Het is lang donker. Het is koud. In mijn kantoor al helemaal. Ik slaap slecht. We hebben nieuwe lattenbodems en een nieuwe matras. Dat is absoluut beter dan de doorgezakte exemplaren waar we voorheen op lagen. Maar ik mis het gevoel van een veilig holletje, aldus mijn eigen psychoanalyse van de koude grond. Dus vanmorgen zag ik een soort zombie in de spiegel. Mijn ‘langste’ vriendschap ging pas geleden in de ijskast. Ik huilde er verschillende keren om. Soms tegen de schouder van de leuke jongen uit de trein. Soms alleen. Terugdenkend aan al die keren dat we bij elkaar logeerden, samen op stap gingen, festivals bezochten, tegen elkaar klaagden over familie of collega’s. Terugdenkend aan hoe we elkaar steunden toen mijn papa stierf en later haar mama. Het voelt als falen. Want lange vriendschappen zijn mijn super power. Of zoals de leuke jongen uit de trein het zegt: ‘niemand heeft zo veel vrienden vanuit de zandbak als jij’.

Al bijna 20 jaar

Ondertussen blijft voor mezelf opkomen een lastig ding. Heb ik alweer ‘ja’ gezegd op meerdere vragen van meerdere personen waar ik keihard nee op had moeten zeggen. Omdat de mensen die met de vragen kwamen, misbruik van me maken. En in één geval werd het niet eens vriendelijk gevraagd, eerder opgedragen. Waarom was mijn reflex dan ‘ja’? Is dat echt alleen omdat ik een conflictvermijder ben? Of vind ik mezelf nog steeds niet belangrijk genoeg? En tot slot staat 9 december weer voor de deur. De 20e sterfdag van mijn papa. Geen idee waar onze fetisj voor ronde getallen vandaan komt, maar ik voel het ook. Twintig jaar. Dat is echt heel lang. Hij is er bijna langer niet dan wel in mijn leven. En dan ben ik een bofkont, omdat ik de oudste ben van zijn drie kinderen.

Dankbaar voor flauwe zeiver

Gelukkig heb ik heel veel om dankbaar voor te zijn. De leuke jongen uit de trein, zijn luisterend oor en zijn formidabele stoofgerechten. De leuke opdrachten waar ik mee bezig ben. Het saunadagje volgende maand met drie ‘zandbakvriendinnen’ om onze vriendschap en niet gevierde verjaardagen te vieren. De knusse avonden onder een fleecedekentje. De gezellige, flauwe ‘zeiver’ op kerstavond met de schoonfamilie.

“Wat zijn het weinig saucijzenbroodjes!”
“Krijgen we geen pasteitje?”
“Er zit vast geen spijs in de stol.”
“Dat luchtje vroeg je de afgelopen 100 jaar ook al.”

Het verrassingsmenu als we met mijn familie kerst vieren, omdat de verschillende gangen uit verschillende keukens komen en niet noodzakelijkerwijs bij elkaar passen, maar wel altijd lekker zijn. De uitslaap- en uitbuikdagen tussen kerst en nieuw. De klanten die al hebben laten weten dat ze volgend jaar weer graag met al hun tekst- en communicatievraagstukken bij mij komen.

Bofkont

Ik ben een bofkont. Ook in donkere dagen.

Op dit moment #14

Geplaatst door Eler in mens, erger je niet, vriendjes en vriendinnetjes

Het is en blijft een rare tijd. Ik kan er niets anders van maken. Handen wassen bij terugkomst van de winkel is er intussen goed ingesleten. Uiterst links of rechts lopen op de stoep ook. Maar het vele thuis zijn, went niet. Ik wil weg, de hort op, van alles doen. Het maakt soms al niet meer uit wat. De sportschool was vooral leuk omdat vriendin K meeging, maar nu mis ik zelfs het zwoegen op het roeiapparaat. Hoe gaat het met jullie? Kan ik ergens mee helpen, laat het gerust weten.

Blij met: het goede en regelmatige contact met vriendinnen. Ik stuur meer kaartjes en (video)bel vaker dan dat ik in ‘normale tijden’ ooit deed. Ik ben beter op de hoogte van het wel en wee van mijn dierbaren dan ik in lange tijd was. Ik ga af en toe wandelen met vriendinnen en met de leuke jongen uit de trein, al dan niet met een ijsje onderweg. Ik borrel in ‘bevriende tuinen’ waar het makkelijk is om wat afstand te houden. Ik ben heel dankbaar voor mijn vriendschappen. Op Hemelvaartsdag wandelden de leuke jongen uit de trein en ik door mijn jeugd. Bij de camping het bos in, zoals ik dat tussen mijn 7e en 18e honderden keren deed. Het was een heerlijke dag. Volkomen zen zaten we na een steile beklimming op een bankje naar de vogeltjes te luisteren. Het was genieten. Al wandelend kwamen de herinneringen. De ontelbare keren dat ik als kind op de spoorbrug stond te wachten tot er een trein onderdoor reed. Het stuk dennenbos ‘waar Roodkapje door de wolf werd aangesproken’. Die ene wandeling met mijn papa en mijn opa en het volgen van de gele paaltjes. Maar ook zonder herinneringen is het Bunderbos een prachtige plek. Dankjewel dat je met me meeging lief!
Waar ik ook blij mee ben, is het mooie weer. In de tuin de krant lezen omringd door gekwetter en gezoem is ultiem genieten. En bij mooi weer smaken al die ijsjes toch nét een tandje beter. (Maar kom het lekkerste ijs nou van IJsboerderij Catsop, Darq, of Visser? Blijven vergelijken!)

Balen van: hetzelfde euvel als de vorige 13 edities van deze rubriek. Misschien moet ik eens aan een psycholoog vragen waarom wij al tien jaar op stoelen zitten die beschadigd en vaal zijn, niet bij het interieur passen en waarvan we bij lang tafelen pijn krijgen aan onze rug. Hoe het met de tuin zit? Of met het befaamde televisiekastje? Haha…
Maar het grootste baalpunt van dit moment is het gebrek aan werk. Dat ik mijn twee vaste dagen in Hasselt per 1 april kwijt zou raken, wist ik al eerder dan dat ik doorhad dat corona toch geen ‘griepje’ was. Door me aan te melden bij een andere netwerkvereniging en door deel te nemen aan een workshopdag rondom marketing zou ik nieuwe opdrachten binnenhalen, was mijn plan. Maar door corona bleef het netwerken bij één keer en gingen de workshops niet door. Ondertussen gingen ook verschillende opdrachten niet door, zoals schrijven over Koningsdag en over het Bevrijdingsfestival. De gemeente Sittard-Geleen besloot de Stadskrant een tijdje niet uit te geven en toevallig had ik ook nog een lange periode geen pieperdienst voor Chemelot. Het is dus een magere tijd voor Lieke Schrijft. Ik maak me geen zorgen om de toekomst. Ik had gespaard en ik weet zeker dat mijn bedrijf deze broekriem-aanhalen-periode overleeft. Maar ik mis het ontzettend om mensen te interviewen en hun verhalen in een mooie vorm te gieten. Ik mis de vertaling van complexe materie naar heldere tekst. En ik houd er niet van om financieel minder bij te dragen dan de helft.

Uitkijken naar: 1 juni. Terras. Vrienden. Bier. Muziek. De reservering staat!

Actief bezig met: knutselvreugde. Kralen rijgen, draden knopen, knoopjes leggen. Nu ik bij lange na niet fulltime werk, maak ik armbandjes. Die gretig aftrek vinden onder vriendinnen.

Aan het kijken naar: Last Week Tonight, Ink Master, The Blacklist.

Aan het lezen in: tijdschriften. Na het enorm dikke en super spannende boek Echo van Thomas Olde Heuvelt (nogmaals dank voor het opsturen L) moest ik even bijkomen. Dat doe ik door interviews te lezen in Villamedia magazine en Vrij Nederland.

Aan het luisteren naar: Kink, Studio Brussel, Radio 2. De laatste cd die ik in de auto draaide (ik zit overigens nog maar zelden in de auto en dat vind ik één van de voordelen van deze coronatijd) was de cd Halfway Down the Sky van Splender. Een cd die ik ooit kocht nadat iets van de band gehoord had op de luisterpaal in het café van 013. Lang, lang geleden. En nog steeds moet ik grotendeels fonetisch meezingen.

We vierden vriendschap, liefde en familie en het was geweldig

Geplaatst door Eler in familie, vriendjes en vriendinnetjes en getagd met ,

Het bedankje dat we blijkbaar af en toe vergaten mee te geven, gezien het grote aantal lollies dat nog over is.

Time flies! Op 25 januari, 11 jaar, 11 maanden en 11 dagen na onze eerste date, gaven de leuke jongen uit de trein en ik een feest om vriendschap en liefde te vieren. Een “wij gaan nooit trouwen, maar blijven wel van elkaar houden” feest. Een feest waarvoor we dezelfde mensen uitnodigden als die we ook uitgenodigd zouden hebben als ik wél had willen trouwen.

Dat werd een verdrietige/pijnlijke confrontatie met het grotendeels ontbreken van familiebanden aan mijn kant, maar ook een bekroning, onderstreping, bevestiging, omhelzing van familiebanden met de schoonfamilie en van vele vriendschappen. Wat zijn wij een geluksvogels! Wat hebben wij een prachtige mensen om ons heen! De kroeg was gevuld met vrolijke feestvierders die een goed humeur, de leukste cadeaus, en de liefste kaartjes meebrachten. Ik heb met veel te weinig mensen gepraat (sorry!), maar als ik om me heen keek, zag ik lachende gezichten. Zelf ga ik in ieder geval nog heel lang nagenieten. En mocht ik ergens slechte zin van krijgen, de regen bijvoorbeeld, dan pak ik de kaartjes er gewoon bij. Ik moet direct lachen als ik sommige teksten lees.

Wat hebben we belachelijk veel gekregen. Hele persoonlijke cadeautjes. Hele lekkere cadeautjes ook, waarvan de eerste ingrediënten al zijn opgegeten. De rest van het jaar kunnen we ieder weekend naar de film, de sauna, lunchen, dineren, logeren en naar het tuincentrum zonder geld of pinpas mee te nemen 😀 Er staat nog steeds een bak aarde middenin de woonkamer. Die moet nog uitgegraven op zoek naar muntjes. Een leuk klusje voor komend weekend.

Een speech kon niet ontbreken. Ik sprak eerder bij het overlijden van mijn oma. In datzelfde jaar bij het overlijden van mijn papa. Ik schreef af en toe een speech voor een ander. En nu, eindelijk, een feestelijk moment waarbij ik mijn woorden de zaal ik kon slingeren. Door een heuse microfoon. En ik zei ongeveer dit:

Nee, sorry, Sacha gaat niet zingen.

Dankbaar, dat is het eerste wat ik voel als ik nu om me heen kijk. Dankbaar dat jullie allemaal gekomen zijn om met ons het bourgondische leven en de liefde te vieren. Sommigen van jullie kwamen van ver. Uit Dordrecht, Tilburg, Eindhoven, Weert… G en C zelfs helemaal vanuit Frankfurt. En Amsterdam, Kerkdriel, Utrecht en Veenendaal hadden er graag bij willen zijn.

Dat vrienden belangrijk zijn, wisten we al lang. Maar het organiseren van dit feestje heeft dat nog eens dik en vet onderstreept. Sommigen van jullie moesten zich in allerlei bochten wringen om hier te zijn. Een oppas regelen, andere afspraken verzetten, onderdak regelen voor een hele beestenboel. Jullie hadden het voor ons over en daar zijn we heel blij mee. Vrienden kies je en wij hebben verdomd goed gekozen. En dat geldt andersom natuurlijk ook.

Familie kies je niet… Maar met mijn keuze voor de leuke jongen uit de trein, kwam ik toevallig in een fantastische familie terecht. Bij mijn schoonouders M en S voelde ik me direct thuis. De eerste keer was in 2008, bij de Paasbrunch. Sacha had tussen neus en lippen gevraagd of hij met Pasen iemand mee mocht nemen. Sindsdien mag ik in mijn handjes knijpen.

Sacha’s familie weet hoe je een feestje viert en van het leven moet genieten. Na 11 jaar, 11 maanden en 11 dagen weet ik zeker dat ik niet meer zonder Sacha wil, maar mocht dat toch ooit gebeuren, dan hoop ik dat zijn familie mij nog wil zien. Met wie moet S anders een pilsje drinken?

Daarna bedankte de leuke jongen uit de trein iedereen die zijn handen uit de mouwen stak tijdens het verbouwen van ons huis. Met liefdevolle loftuitingen voor zijn ouders en broer. En toen… smolt ik tot er heel even nog maar een klein plasje overbleef dat in mijn door hem gepoetste laarzen liep. Hij sprak de mooiste en liefste woorden over hoe goed wij ondanks alle verschillen bij elkaar passen. Met de enige juiste slotzin (inclusief gejoel en gejuich van de aanwezigen): “Liefie, wil je alsjeblieft nooit met me trouwen?”

 

Op dit moment #10

Geplaatst door Eler in hersenkronkels, mens, erger je niet, vriendjes en vriendinnetjes en getagd met

beekdaelen_ontmoeting 4Jubileum. De tiende aflevering van deze zeer onregelmatig verschijnende rubriek. Jeuh! 2019 is goed begonnen en de verwachtingen voor de rest van het jaar zijn hooggespannen.

Genieten van: liefde en vriendschap. De leuke jongen uit de trein en ik leven op dit moment een beetje langs elkaar. Deze week ben ik iedere avond weg, vooral vanwege vergaderingen (saai!). Maar de basis is sterk en we zien elkaar na bijna 11 jaar nog steeds héél graag. In 2019 gaan we heel veel leuke dingen doen samen, waarvan ‘bar hangen’ een belangrijk onderdeel blijft. Bij onze favoriete koffietent hebben we vaste plaatsen. We hebben nog geen nieuwe stamkroeg na overname van onze vorige ‘tweede huiskamer’, maar dat komt goed. En dan wordt de favoriete plek ongetwijfeld aan de bar.

Vriendschappen vieren staat hoog op de prioriteitenlijst van 2019. Op 1 januari sloot ik aan bij een kleine kroegentocht met vrienden, wat het perfecte begin was van de rest van het jaar. Op 5 januari zaten we met 7 vrienden en een stuiterkleuter rond een rijkelijk gevulde keukentafel waarvoor iedereen zich had uitgesloofd op allerlei hapjes. En afgelopen zondag stuurde ik op goed geluk een appje naar K ‘het is rotweer, zullen we wat gaan drinken?’ en dat werd binnen no time beklonken. Het wordt steeds moeilijker, doordat de meeste vrienden verantwoordelijke banen en veeleisende kinderen hebben, maar spontane acties blijven het leukst.

Blij met: de goede flow bij Lieke Schrijft. Ik vond het eng om te doen, maar sinds 1 januari zijn mijn tarieven omhoog. Eén klant was hier niet mee akkoord, een paar klanten vinden dat ik langlopende opdrachten die over de jaarwisseling heen gaan, tegen het oude tarief af moet maken. Daar ben ik mee akkoord gegaan. Verder vonden al mijn klanten het prima. Een teken dat ik echt te goedkoop was… In plaats van minder opdrachten, krijg ik er alleen maar meer. Hele leuke opdrachten uit totaal verschillende richtingen. Ik schreef dit jaar al over logistiek, software ontwikkeling, makelaardij, architectuur en fairtrade.

Balen van: mijn gewicht. Ik eindigde 2018 op een absoluut dieptepunt. Er stond een getal op de weegschaal dat ik hier niet eens durf te noemen. Sinds 7 januari zijn de leuke jongen uit de trein en ik zeer goed bezig. Wanneer het kan, lopen we naar ons werk. We snoepen niet meer door de week en slaan stukken vlaai en andere traktaties op kantoor meestal over. We beginnen de dag met magere yoghurt en muesli en stoppen maar twee sneetjes brood in onze lunchtrommeltjes.
Ik drink op werkdagen minimaal anderhalve liter water (leve mijn Dopper) en eet iedere dag fruit (voor mij echt een prestatie, want ik houd er niet zo van). Ik sport net als vorig jaar twee keer in de week. Helaas laat de weegschaal zien dat deze inspanningen nauwelijks worden beloond. Of mag ik nog niet veel verwachten na iets meer dan een week?

Ook de balen van: het weer. Niet origineel om hierover te klagen, maar het is verdomme niet normaal hoe vaak ik al ben natgeregend in 2019!

Aan het lezen in: Diepte van mijn favoriete en helaas overleden schrijver Henning Mankell. Waar ik Chicago Loop van Paul Theroux na een paar hoofdstukken dichtsloeg om nooit meer te openen vanwege de onsympathieke hoofdpersoon, blijf ik nu doorgaan met lezen. De Eerste Wereldoorlog breekt uit. Zeemeter bij de Zweedse marine, Lars Tobiasson-Svartman, moet op zoek naar veilige routes voor de Zweedse vloot. Hij hoopt een plek te vinden die zo diep is dat zijn peillood de bodem niet raakt. In plaats daarvan vindt hij een jonge weduwe. Hij moordt, liegt en bedriegt om zijn lust op de eenzame eilandbewoonster te kunnen botvieren. Als kind beet hij een muis dood al kronkelend door zijn achtertuin, omdat hij graag een slang wilde zijn. Als volwassene doodde hij – tot nu toe – een kat en een mens. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

Aan het kijken naar: nog steeds Masterchef Australia. De aflevering van gisteren nog niet gezien, dus ssssssjt. Ik dacht ongeveer vanaf het begin dat Khan zou gaan winnen, maar hij ligt er inmiddels uit.
We zijn net als half Nederland begonnen aan Wie is de mol? Ik ben nog niet razend enthousiast en heb nog niet zo veel met de kandidaten. Rik heeft een fijne stem, waar ik graag naar luister, maar ik vind dat Rik nog wat te veel op Art lijkt, wat hem minder goed staat. De beelden van het landschap en de gebouwen zijn wel weer prachtig.

Eten: is en blijft één van mijn favoriete bezigheden. De leuke jongen uit de trein en ik houden allebei van koken. Maar het liefst met veel tijd. En daar gaat het mis. We zijn iedere avond laat thuis, waardoor we door de week weinig aandacht besteden aan onze maaltijden. Snelle stamppot, nog snellere pasta, een blik soep… Maar ik klaag niet. In de afgelopen weken maakte de leuke jongen uit de trein (op vrije dagen) onder andere konijn, schnitzel van wild zwijn en risotto. Mjam!

Sporten: gaat verbazingwekkend goed. Het jaar is pas drie weken oud en ik heb zowel de sportschool als het zwembad al drie keer van binnen gezien. En niet alleen gezien, ik heb er ook het nodige zweet vergoten en zelfs al spieren aan het werk gezet waarvan ik niet wist dat ik ze had. Mijn conditie is goed en ik draai mijn hand niet om voor een heuvelparcours van twintig minuten op de crosstrainer. Helaas lukt rennen nog steeds niet, wegens hielspoor op links die ondanks steunzolen nooit meer weg lijkt te gaan.

Leuke dingen om naar uit te kijken: met stip bovenaan onze vakantie in Canada in het najaar. We gaan naar Vancouver waar we lieve vrienden treffen die er dan wonen. We gaan op ons gemak de stad verkennen en als we zijn uitgekeken trekken we de prachtige natuur in. Die ruige bergen! Die reusachtige naaldbomen! Die grillige kust! Bij het opstellen van een lijstje met wat ik graag wil zien, droomde ik helemaal weg.
Andere dingen om naar uit te kijken: Brussels Summer Festival, een heleboel (muzikale) theatervoorstellingen en uitstapjes met vrienden. 2019 wordt een prachtig jaar!

Waar kijk jij naar uit?

Bedankt dat je er was

Geplaatst door Eler in familie, vriendjes en vriendinnetjes en getagd met ,

G was een goede vriend van mijn papa. Ze ontmoetten elkaar op school, waar mijn papa les gaf en hij les kwam geven. Ze waren niet lang collega’s, maar bleven wel altijd vrienden. Ze deelden de liefde voor geschiedenis (en hoe het toch kan dat we maar niet van het verleden leren), muziek, kamperen, vuur (in vuurkorf of open haard), bier en sigaretten. Op andere vlakken waren ze het hartgrondig met elkaar oneens, maar daar kon altijd over gediscussieerd worden. Al veranderden beiden nooit van standpunt.

Als begroeting kusten ze elkaar op de mond. Hun warme begroeting klopte, paste precies in het plaatje. Twee mannen die het niet altijd gemakkelijk hadden met het leven, maar er toch veel van genoten en zich nergens voor schaamden. Wat de buitenwereld dacht, moest die buitenwereld lekker zelf weten.

Mijn papa leerde mij om sociaal te zijn, een eigen mening te hebben en te doen wat ik leuk vind. Ik vermoed dat dat ook ongeveer de dingen zijn die G aan zijn dochter leerde. Een stoere en heldhaftige dochter die gisteren prachtige toespraken hield en een glas Westmalle hief op haar markante, gekke, gepassioneerde, welbespraakte papa.

G legde als afscheid van mijn papa een rode roos bij hem neer. Een verwijzing naar de trouw van mijn papa aan de PvdA? In ieder geval een eerbetoon. Gisteren was G’s afscheid en mijn papa was er niet om hem uit te zwaaien.

Ik weet dat het niet zo is, maar toch zie ik ze samen zitten daarboven. Glimmend van trots op hun dochters die het toch maar mooi voor elkaar hebben. Pilsje in de hand, sigaret in de mondhoek en af en toe de ogen dicht om goed naar de muziek te kunnen luisteren.

De leuke jongen uit de trein en ik dronken na afloop van de bijzonder afscheidsdienst in het Museum aan het Vrijthof een pilsje bij Café de Poort. Ik had eigenlijk zin in koffie, maar G en papa zouden het niet anders gewild hebben. En wat smaakte het goed. Proost, op de papa’s!

Op papa's

 

Kaartenhuizen

Geplaatst door Eler in hersenkronkels, vriendjes en vriendinnetjes en getagd met ,

kaartenhuis-blog.pngVervelende incidenten met werkgevers die gouden bergen beloofden maar hun afspraken niet nakwamen, hebben mij veel mensenkennis opgeleverd. Collega’s die met zo’n soort baas de beste positie hadden zonder hard te werken, waren eveneens een eye opener. Ook positieve gebeurtenissen waarbij vage kennissen in goede vrienden veranderden, leerden mij veel. Bepaalde karaktertrekken en denkwijzen heb ik tegenwoordig snel in de gaten en mijn eerste indruk van iemand, blijkt vaak juist.

Voor de buitenwereld

Maar soms laat ik me blijkbaar voor de gek houden door het picture perfect life dat vrienden delen via social media en tijdens etentjes en feestjes. Zonder dat ik ooit een barstje zag, gaan twee stellen uit elkaar. Koppels waarvan ik beide ‘helften’ een beetje dacht te kennen. Partners die in mijn beleving voor elkaar waren gemaakt. Gezellige mensen die het leven vierden op festivals en in restaurants, op verre vakanties en in de kroeg om de hoek. Levensgenieters waarover ik regelmatig tegen de leuke jongen uit de trein zei: ‘zo tof wat die twee allemaal doen’.

Bij elkaar horen

Ik vind het verschrikkelijk voor de ‘scheiders’ en hun kinderen. Ik sla armen om schouders, bied schouders om op te huilen en een huis om in te schuilen. Ik deel zakdoekjes uit zo lang de voorraad strekt en geef advies of houd juist mijn mond. Zoals dat in de bepalingen van het vriendschapscontract is vastgelegd.

Maar ik ben me dus ook rotgeschrokken. In mijn hoofd wonen nog een paar koppels die bij elkaar horen zoals krant & ontbijt, gin & tonic, rijstepap & kaneel. Het zal toch niet dat zij ook ineens gaan scheiden?

Hoezo liggen?

Waarom heet het eigenlijk in scheiding liggen? Omdat je leven op dat moment overhoop ligt? Maar ook in dat tweede geval vraag ik me af waarom we het woord liggen gebruiken. Misschien omdat de betrokken het liefst in bed gaan liggen met de deken over hun hoofd?

 

Op dit moment #7

Geplaatst door Eler in familie, mens, erger je niet, vriendjes en vriendinnetjes en getagd met

In de chaos waar ik eergisteren over schreef, komt langzaam structuur. Gisteren een tandje bijgezet en terwijl de interieurverzorgster als een razende Roeland door het huis ging, tikte ik twee interviews bij elkaar, plande ik een paar afspraken en betaalde ik een rekening die eigenlijk al betaald had moeten zijn. Ik ben er nog niet, maar de weg naar meer overzicht en minder stress is weer ingeslagen.

Genieten van: de lente. Het frisse groen aan de bomen. Het gezoem van hommels en bijen. De merel die op het hoogste punt van de hoogste boom het hoogste lied zingt. Zonder jas naar buiten. Leuke potten kopen bij Dille & Kamille en ze vullen met kleurrijke planten. Zaadjes die nu komkommer- en tomatenplanten worden. Ik zit soms als een blij ei in de tuin, heerlijk!

Blij met: mijn vrienden die altijd zo begripvol zijn, met me meedenken, me aanmoedigen, maar me ook wel eens door elkaar rammelen. Vrienden die zeggen dat ik attent en geïnteresseerd ben en vinden dat ik trots op mezelf mag zijn omdat ik van droevige sollicitatiebrievenschrijver een voltijds werkende ‘allesschrijver’ ben geworden. Die bevestiging heb ik soms nodig. Dankjewel lieverds.
Blij ook met de leuke jongen uit de trein, die mij het allervaakst door elkaar rammelt. Dat is goed, want dat heb ik nodig. Armen om me heen slaan, doet hij ook heel vaak. Net als vragen hoe mijn dag was, nieuwe muziek opzetten en lekker koken. Ik bof.

Balen van: bh’s die zo ver versleten zijn dat ik echt nieuwe moet. Ik HAAT het om nieuwe bh’s te kopen. Met mijn maat (80F) is dat altijd een dure aangelegenheid. En de keuze is niet reuze. Het liefst zou ik bh’s een beetje anoniem passen, bij de H&M of de C&A, maar dat hoef ik niet te proberen. Dus wordt het altijd een speciaalzaak met een verkoopster die om de drie minuten vraagt hoe het gaat.

Aan het lezen in: Kom hier dat ik u kus van Griet Op de Beeck. Vannacht las ik de eerste twee hoofdstukken en ik moest moeite doen het boek weg te leggen. Ik herkende veel uit de gedachtewereld van de zesjarige hoofdpersoon: het buitenspelen en geen idee hebben hoe die scheur in mijn broek komt, of enthousiast aan het tekenen slaan en per ongeluk een stuk tafelkleed kleuren. Gelukkig hoefde ik niet voor straf over dat soort dingen na te denken opgesloten in een donkere kelder. Ik kwam er vaak met een ‘het geld groeit niet op onze rug’ vanaf.

Aan het kijken naar: alle drie de variaties van NCIS. Niet op de momenten dat ze worden uitgezonden, maar de ene week niets en de andere week zes afleveringen. Als ik weer eens geen idee heb hoe veel ik achterlig en of er iets is opgenomen, vraag ik aan de leuke jongen uit de trein: “Heb ik nog vriendjes?” NCIS is niet per se heel hoogstaand en soms weten we in de eerste tien minuten al wie het heeft gedaan, maar ik houd van de karakters. De briljante wetenschapper en liefhebber van doodskisten en vleermuizen Abby uit ‘Washington’, de gortdroge, neurotische spraakwaterval Deeks uit ‘LA’ en de complotdenkende nerdy held tegen wil en dank Sebastian uit ‘New Orleans’.

We hadden plannen en begonnen aan Dance around the World en Dream School, maar kwamen in beide gevallen niet verder dan twee afleveringen. Puur uit tijdgebrek. We zijn niet vaak tegelijkertijd thuis. En als dat wel zo is, moeten we ‘mijn vriendjes’ al terugkijken.

Aan het luisteren naar: mijn tienertijd. In de auto naar Roermond draaide ik deze week het eerste album van K’s Choice, eind 1993 opgenomen. Het jaar dat ik 13 werd en me net begon te interesseren voor muziek. Al had ik als dertienjarige nog niet echt door hoe grappig en/of pijnlijk sommige teksten zijn.
Op de terugweg zette ik een verzamelaar van PUR op. Een band waar veel naar geluisterd werd in de Duitse tak van onze familie. Toen alles nog ‘goed’ was en wij daar kind aan huis waren. Duits heb ik altijd makkelijker verstaan dan Engels en bij PUR-liedjes moet ik vaak hardop lachen of luidkeels huilen. Nooit houd ik mijn ogen droog bij Wenn sie diesen Tango hört en dan vooral dit stukje:

ein ganzes Leben lang zusammen
gelitten, geschuftet, gespart
jetzt wär’ doch endlich Zeit für mehr
jetzt ist er nicht mehr da

Dat heeft deels te maken met mijn papa en mama, die hard werkten, drie kinderen en hobby’s hadden en daardoor soms geen tijd voor elkaar. Dat zou binnenkort verbeteren, als de toneeluitvoeringen die papa regisseerde plus de feestdagen achter de rug waren… Gelukkig komt even later Drachen sollen fliegen voorbij en daar zit een stukje in dat keihard meegezongen moet worden. Huilen en zingen gaat niet tegelijk, dus hoppa:

laß mich endlich fliegen
kapp die Nabelschnur
denn Drachen sollen fliegen
ohne feste Spur

Eten: is misschien wel mijn grootste hobby. Ik kan bijna net zo hard genieten van eten als van in de zon zitten met een boek. De laatste tijd hangen we van buiten de deur eten aan elkaar. Met vrienden, (oud-)collega’s, netwerkverenigingen. Allemaal super lekker en gezellig. Turks restaurant Mandalin was het hoogtepunt. Op de weegschaal betekent dat helaas een dieptepunt. Maar we zijn weer op de goede weg. De leuke jongen uit de trein maakte vorige week een overheerlijke goulash en ik bouwde er een smakelijke salade bij. Afgelopen weekend maakte ik een prima quiche boordevol verse groente.  Voor vanavond twijfel ik nog tussen witlof en puree of pittige boontjes en zilvervliesrijst. Gezonde zaken.

Sporten: lukt nauwelijks. Nog steeds geblesseerd. Hielspoor. Gelukkig zijn de nieuwe steunzolen onderweg. Rennen zou dan geen pijn meer moeten doen. Het zal mij benieuwen. Ik ben bang dat het te laat is om de 10 kilometer succesvol af te leggen bij Maastrichts Mooiste in juni. Zwemmen ben ik trouw blijven doen, maar deze week kan ik niet gaan vanwege bereikbaarheidsdienst. Die bereikbaarheidsdienst is overigens best fijn, want ik krijg er goed voor betaald en ik leer er ontzettend veel van, maar het is ook onhandig voor een chaoot als ik. Voortdurend controleren of ik mijn pieper en telefoon bij de hand heb. En dus niet naar de sportschool of het zwembad kunnen.

Leuke dingen om naar uit te kijken: zijn er altijd. Ik verheug me nu al op vanavond en dat ik dan verder mag lezen in mijn boek. Ik heb zin in het Bevrijdingsfestival in Roermond waar ik als interviewer, gastvrouw en verslaggever rondloop. Grote kans dat ik daarvoor nog minimaal één nieuwe klant binnenhaal, dat is ook fijn. Ik kijk uit naar de vakantie tussen Hemelvaart en Pinksteren. Hoewel vakantie een wat groot woord is. Door mijn ongeorganiseerde bestaan, heb ik het plan om zeep geholpen om echt op vakantie te gaan. In ieder geval ga ik een dag of tien niet schrijven. Wel (fairtrade) lunchen met een burgemeester en twee wethouders. Hopelijk veel tijd met de leuke jongen uit de trein.

Wat een leven.

Pubermeisjes

Geplaatst door Eler in hersenkronkels, vriendjes en vriendinnetjes en getagd met

Kwart over tien ’s morgens.

Met een triomfantelijk gezicht komt ze de supermarkt uit. Demonstratief gooit ze haar zakje met boterhammen in de vuilnisbak en trekt een zak chips open. Ze is een jaar of twaalf. Ze is dun. Ze draagt een strakke spijkerbroek met gaten op de knieën, zoals dat blijkbaar weer helemaal in de mode is. En ondanks de dikke laag make-up kan ik zien dat ze bleek is en dat ze haar jeugdpuistjes niet helemaal onder controle heeft. Een van de twee vriendinnen die buiten op haar zit te wachten, vindt het maar niets. Ze trekt haar wenkbrauwen op en neemt nog een hap van haar boterham (ook uit een plastic zakje, jammer). De andere vriendin vindt het juist een super stoere actie en roept “Vet ontbijt! Mag ik ook wat?”

Ik loop de supermarkt binnen en denk van alles over populaire meiden, meelopers en buitenbeentjes. Over hoe je chips als ontbijt kunt nemen en toch zo dun kunt zijn. En over hoe gemeen meiden tegen elkaar kunnen zijn. Wordt het meisje dat wel haar boterhammen at straks uit het vriendinnengroepje gemikt?

Ik kan maar één conclusie trekken: ik ben blij dat ik geen twaalf meer ben.

De liefsten

Geplaatst door Eler in familie, vriendjes en vriendinnetjes en getagd met ,

20150203_143957

Mijn vrienden en familie zijn de liefsten. Geen discussie over mogelijk.

Er kwam bezoek. Veel bezoek. Met een vrolijke bos gele bloemen. Met wafels. Met een plantenbak vol voorjaar. Met een gelukspoppetje. Met oprechte interesse, bezorgde vragen, liefdevolle adviezen en het aanbod om boodschappen te doen of te koken.

Er stond een postbode aan de deur met een mooie wens in chocoladeletters. En er kwamen kaartjes. Veel kaartjes.

Ik ben een blij mens.