Het heeft even geduurd voordat ik het durfde toe te geven, laat staan het op te schrijven: mijn werkende leven is momenteel eigenlijk best wel een beetje heel erg leuk.

Het is heerlijk om twee dagen in de week mijn eigen vak uit te oefenen. Om te schaven en te schrappen en dan bij een lekker leesbare tekst uit te komen. Om mensen te interviewen over onderwerpen waar ik zelf geen greintje verstand van heb. Om met andere vakidioten op een kantoor te zitten. Om over meer te discussiëren dan over het aantal calorieën in een liga, of het uitblijven van actie in Boer zoekt Vrouw. Om met collega’s te kunnen overleggen en dan samen tot het beste product te komen. Gister volgden we met zijn allen een workshop om daarna onbeperkte hoeveelheden sushi in ons hoofd te stoppen. Flauwe humor, maffe opmerkingen, wijn. Het was gezellig.

Je hoort mij niet klagen, behalve dan: het mag wel iets meer zijn dan twee dagen.

Ook de andere (werk)dagen vallen niet tegen. Ik ga steeds meer de humor inzien van met mijn verstand op nul de telefoon opnemen. Met goede koffie binnen handbereik en omringd door collega’s in hetzelfde schuitje, is dat prima vol te houden. Drie dagen in de week een dosis humor:
“Mevrouw ik heb hier een nummer, maar ik kan de + op mijn telefoon niet vinden.”
“U moet mij helpen, het lampje in mijn frigo is uitgevallen.”
“Ik denk dat ik een cijfer te weinig heb, maar ik weet niet welk.”

Je hoort mij niet klagen, behalve dan: het mag wel iets meer zijn dan 10 euro bruto per uur.