De jaren ’90. Dat is zonder twijfel mijn muzikale decennium.

Het decennium van lange zomers aan het zwembad. Zoete mixdrankjes. Festivals. Afstudeerfeesten. Tot mijn grote spijt kreeg ik geen Dr. Martens van mijn ouders en het kleedgeld dat ik vanaf halverwege het decennium kreeg, was evenmin genoeg om ze zelf te kopen. Dus kocht ik een paar tweedehands legerkistjes bij ‘De Amerikaanse Hal’. Die droeg ik bij voorkeur onder een kort spijkerrokje. Ook had ik een zwartrood geblokt houthakkershemd en skatebroeken. Mijn lievelingskledingstuk was een donkerblauw vest waarin ik volledig kon verdwijnen. De jaren ’90 was het decennium waarin mijn hart slechts één keer gebroken werd door een vriendje dat ineens niets meer van me wilde weten. Het decennium waarin ik voor het eerst zonder ouders op vakantie ging (naar Salou, godbetert) en voor het eerst in een vliegtuig stapte (naar Cotonou, een stad die niet verder af kon staan van het vredige Bunde waaruit ik vertrok).

Studio Brussel draait de hele week de favoriete vijf platen uit de jaren ’90 van zijn luisteraars. Ik besloot ook een lijstje te maken. Het zijn niet de beste nummers uit die jaren, maar in elk geval de nummers met de meeste herinneringen:

Smashing Pumpkins – Disarmed. Mijn beste vriendin B en ik hadden dit op onze walkman staan en zongen het luidkeels mee in het weiland aan de rand van het zwembad. We konden niet zingen. Dat gaf niets.

The Cranberries – Zombie. Zoals ik al schreef, kon ik ook toen al niet zingen. Dat hoefde ook niet voor dit nummer. Meeschreeuwen was heerlijk. Bovendien was het een ideaal nummer voor het poetsen van hotelkamers. Mijn bijbaantje in de jaren ’90.

Acda & De Munnik – Lopen tot de zon komt. Die ene jongen die mijn hart brak, zou dit nummer zingen als IK het uit zou maken. Zo ver kwam het dus niet.

dEUS – Suds & Soda. Het broertje van B schreeuwde hele middagen ‘friday, friday, friday’ en mishandelde daarbij zijn eerste gitaar. Een paar jaar later was het dit nummer dat mijn ‘oudste’ vriendin en ik altijd aanvroegen bij de Extase in Tilburg. En stuiteren maar.

En nog net in de jaren ’90 Counting Crows – Hanginaround. Mijn vaders lievelingsnummer van een band waar we allebei fan van waren.

Er zijn nog ontelbaar veel bands die ik kon waarderen toen (en nog steeds), zoals Pearl Jam, The Levellers, Blur én Oasis (jaja), Radiohead, The Black Crowes, Zita Swoon, Silverchair, Faith no more, Placebo, Therapy?, Skunk Anansie, K’s Choice, Hoover (toen nog zonder phonic), Tori Amos… Jongens met gitaren genoten mijn voorkeur en dan af en toe wegdromen bij een mooie vrouwenstem.

De volledige cd van Portishead, Dummy, verdient een eervolle vermelding. Onder invloed van lariam dansen op blote voeten.

Wat is jullie lijstje?