Een uitstapje. Bedoeld als kerstborrel en jaarafsluiting voor collega’s. Gelukkig voor mij tellen vrijwilligers en freelancers ook mee als collega.

Vier van de zes mensen vragen om bestek. Nummer vijf eet vooral met zijn handen. Ik houd dapper stand met mijn stokjes. En beleef een avontuurlijke avond met avontuurlijke eters. Wat de boer niet kent, stopt hij zéker in zijn mond.

“Getverdemme. Ik snap wel waarom wij zulke bonen niet eten.”
“Je had de bonen uit hun jasje moeten halen.”
“Oh, en dat zeg je nu pas!”

Over de wasabi: “Is dat kruidenboter? Waar is het stokbrood?”
Over de gember: “Die plakjes zalm zijn wel heel dun gesneden.”
Over de bakjes voor de sojasaus, terwijl de serveerster afruimt: “Waar waren die eigenlijk voor?”

Afgeladen vol, licht aangeschoten en uiterst tevreden rollen we het restaurant uit. Altijd leuk om mensen op een andere manier te leren kennen. Dat er nog maar vele avontuurlijke avonden mogen volgen.