Morgen verlaten we het eiland. Terug naar de stad. En dat doet een beetje pijn. Want wat is Vancouver Island bizar mooi. Wat zijn de mensen vriendelijk. En hoe groot is de kans dat ik nog eens terugkom?

De natuur is overweldigend. “Mooi hè?!”, is mijn vaakst uitgesproken volzin van afgelopen week. We zagen twee imposante adelaars zweven boven de baai in Nanaimo. We zagen reusachtige bomen van honderden jaren oud in Cathedral Grove. We zagen de zon verdwijnen achter een grillige bergketen in Port Alberni. En vandaag keken we met ingehouden adem hoe een mamahert met twee jongen een straat overstak in Parksville, terwijl een automobilist geduldig wachtte. Een uur later stonden we weer oog in oog met een hert dat rustig stond te kauwen terwijl we hem/haar fotografeerden.

De grote dieren – eland, walvis, beer – hebben we nog niet gezien. Maar dat kan zomaar nog gebeuren. Onze gastheer in Port Alberni liet ons een filmpje zien van een beer die onder het huis van de buren uit kroop na zijn winterslaap. In de maanden daarvoor had niemand gemerkt dat het dier daar lag, ook de honden en katten niet. De beer had ook geen enkele haast om terug het bos in te gaan. Maf!

Morgen zien we de baai van Nanaimo steeds kleiner worden en de wolkenkrabbers van Vancouver steeds groter. Ik zal alweer geen boek nodig hebben. Kijken, kijken, kijken. Als een blij ei.