Het is maandag, de eerste werkdag van de derde werkweek na die bizar mooie vakantie. Mijn hoofd zit vol moleculaire beeldvorming, elektronenmicroscopie en operationele managementsystemen. De trefwoorden van twee grote opdrachten waar ik nu mee bezig ben. Ik had zin om weer te gaan werken en die zin is nog niet overgegaan. Ik werk met fantastische mensen die mij helpen om onderwerpen waar ik weinig van snap begrijpelijk op papier te zetten. Maar zodra mijn werk het toelaat, dwalen mijn gedachten weer af naar Canada. Of althans, naar dat kleine stukje wat we van dat grote land hebben gezien.
In willekeurige volgorde een paar dingen die ons het meest opvielen aan Vancouver:
- Vriendelijke en beleefde mensen. Die netjes in de rij wachten voor de bus. Vrolijk goedendag zeggen tegen de buschauffeur bij het instappen en dankjewel roepen bij het uitstappen. Die hun stoel afstaan zodra een ouder iemand of iemand met een stok of rollator in de bus of de metro stapt. Het is ons maar één keer gebeurd dat er al mensen instapten terwijl we de metro nog niet uit waren. Die stukken ongeduld waren geen Canadezen maar toeristen.
- Vriendelijke en beleefde mensen. Ja, ik zeg het nog een keer maar dan met andere voorbeelden. In iedere winkel vragen hoe het met je gaat en -als het niet te druk is- waar je vandaan komt en hoe je in Canada bent terechtgekomen. En tips geven waar je kan vinden wat je zoekt, ook al is dat bij de concurrent. In de kroeg heb je gemakkelijk aanspraak, ook als mensen nog niet doorhebben dat je een toerist bent. Aan de bar in The Raven (Cathedral Cove) bood iemand ons spontaan een lift terug naar het centrum aan waar we dankbaar gebruik van maakten.
- De kassières in de supermarkten zijn gemiddeld vele jaren ouder dan in Nederland. In Canada ben je blijkbaar niet te duur zodra je achttien wordt. Bovendien zijn de medewerkers super vriendelijk (ja, ik zeg het nóg een keer) en nemen ze de tijd voor een praatje. Waarover niemand in de rij zich opwindt.
- Boodschappen doen is een beleving op zich, alleen al door de omvang van de gemiddelde supermarkt. Verhoudingsgewijs zijn flessen frisdrank van twee liter veel goedkoper dan flessen van een liter. Een pot pindakaas van 500 milliliter is maar een paar cent goedkoper dan een pot van een liter. Maar die producten kun je in elk geval nog in een ‘handige’ maat krijgen. Bij veel andere producten zit er niets anders op dan voor groot gaan. Broodjes per 12 in een zak. Blikjes per 24 in een kartonnen doos. Melk in een container van een paar liter. Prima als je in Canada woont in een huis met een grote voorraadruimte. Onpraktisch als je in een Chevrolet Spark (met wifi!) met enkel een rugzak en een klein rolkoffertje van locatie naar locatie trekt op Vancouver Island. De gemiddelde hotelkoelkast is geen match voor de gemiddelde verpakking.
- Spandex en andere leggings zo ver het oog reikt. Waardoor de ogen van de leuke jongen uit de trein nog wel eens afdwaalden. Dwars door alle lagen van de bevolking en alle leeftijden heen dragen de meeste vrouwen in Vancouver leggings. Van effen zwart tot alle kleuren van de regenboog. En dan niet met een lange bloes of een jurkje eroverheen. De voorkeur gaat naar korte shirts en tops. De meeste vrouwen kunnen het overigens goed hebben. Nergens ter wereld zagen we zo veel sportscholen en yogastudio’s per vierkante meter als in Vancouver.
- Over kleding wordt sowieso heel anders gedacht. Praktisch gaat in bijna alle gevallen voor mooi. Waar we in Maastricht telkens de grootste lol hebben als we weer iemand op hakken over de kinderkopjes zie struikelen, zagen we in Canada hoogst zelden iemand op hakken. Sneakers, sneakers en nog eens sneakers. Zoals de vrouwen voor leggings kiezen, gaan de mannen voor joggingbroeken en slobberige jeans. Zelfs in het restaurant, in het theater en in de rij voor een grote première op het filmfestival zagen we maar weinig opsmuk.
- Vlagvertoon. Geen straatbeeld zonder ergens de maple leaf te zien. Op gebouwen en pleinen. Bij monumenten en onderwijsinstellingen. Op vrachtwagens en boten. Zouden ‘wij’ dat ook doen als we zo’n mooie vlag hadden?
- In sommige opzichten liggen de Canadezen mijlenver op de Nederlanders voor als het om natuur en milieu gaat. Bermen en omheiningen zijn vaak een groen kunstwerk op zich. Parkeerplaatsen, tankstations en winkelcentra zijn omzoomd door goed onderhouden bomen en planten. Veel (openbare) gebouwen hebben een daktuin. Op veel plekken in de stad zijn ‘watertjes’ aangelegd. Van kleine fontein tot grote vijver met waterplanten. Voor de horeca in Vancouver is het de normaalste zaak van de wereld om vooral lokale, biologische producten aan te bieden en een grote keuze vegetarisch of zelfs veganistisch. Om de paar meter staan prullenbakken en dan meestal ook nog drie naast elkaar om de verschillende soorten afval te scheiden. Bij veel bankjes staat een emmertje om sigarettenpeuken weg te gooien.
Tegelijkertijd worden nog overal gloeilampen gebruikt. Benzine is goedkoop. Huizen zijn niet of nauwelijks geïsoleerd (houten muren, enkel glas). En terwijl er aan wind geen gebrek is, zagen we niet meer dan een handvol windmolens. - De back alley. Ik kende het fenomeen alleen uit films, als de plekken waar lijken tussen het vuilnis worden gedumpt en ratten heen en weer schieten. Je voordeur kan prima aan een aangeharkte stoep met bomen en bloembakken liggen terwijl je achterdeur uitkomt op een strook asfalt tussen raamloze muren. Niet altijd lelijk trouwens, graffiti maakt van sommige back alleys bijzondere kunstwerken.
- Wat zij koffie noemen, vinden wij geen koffie. Zelfs van een grote mok vol koffie kun je de bodem zien. Slappe hap dus.
- Geen stinkende urinoirs. Geen gezeik dat vrouwen het maar zelf uit moeten zoeken. Je hoeft nergens lang te zoeken voor een openbaar toilet. En die zijn gratis én schoon. De potten hangen heel laag, waardoor ik na een dag wandelen soms maar moeizaam overeind kwam. Tja, je kunt niet alles hebben.
- De adembenemende natuur.
Kortom, Canada is een totaal ander land dan Nederland.
Ik zou er wel kunnen wonen.
Ben jij een avontuurlijke eter? Wat lust je echt niet? Wat zou je nooit proberen en waar ben je juist heel benieuwd naar?
Bijna weekend, jeuh! Al weet ik nu al dat het te kort gaat zijn. Een erg drukke week gehad, al zeg ik het zelf. Met het uitwerken van 10 interviews, de eindredactie van een jaarverslag en een bijeenkomst over crisiscommunicatie. Daarmee was het ook een hele leuke week, want ik houd van mijn werk.
Ja, nee, misschien, bij buien 