Lieve koprolkampioen,

Afgelopen vrijdag bleef je slapen. Dat slaapfeestje begon een tikkeltje dramatisch. Toen je mama wilde vertrekken, klampte je je aan haar vast en rolden de tranen over je wangen. Je wilde haar niet loslaten en je schouders schokten. Na het zwaaien voor het raam lukte het je uiteindelijk om te vertellen wat er was.

“Jullie worden wel eens boos.”

Er brak een stukje van mijn hart en ik vroeg me even af hoe ik hierop moest reageren. Geen idee of ik voor de beste strategie koos, maar het gesprek ging ongeveer als volgt verder:

“Wordt jouw mama nooit boos?”
“Jawel.”
“Wanneer dan?”
“Als ik niet luister.”

Toen de tranenstroom was opgedroogd, begon het feest. Want na het eten gingen we naar de kermis. Dat je op de trampoline zou gaan, stond vast. Er was niemand anders op de trampolines en de jongen die de boel in de gaten moest houden, begon tegen mij te vertellen. In plaats van de gebruikelijk vijf minuten, kreeg je een kwartier voor je luchtacrobatiek. Als jij moe werd en je nog nauwelijks met je voeten aan de trampoline kwam, trok hij aan je benen waardoor je weer hoog de lucht in ging. Na een paar keer ‘ik durf niet’ lukte het je toch om in de lucht koprollen achteruit te maken. “Dat zijn back flips!” Ik vond het knap. Ook dat je eten er niet uitkwam.

Daarna ging je in de vliegtuigjes, die niet zo boeiend waren. De leuke jongen uit de trein die wij vanwege ons ongeduld alleen hadden laten eten, was ondertussen ook aangehaakt. Je kon hem al vliegend een high five geven. Toen ging je eendjes hengelen. Dat was een fluitje van een cent en binnen no time had je de benodigde 7 eendjes in je bakje. Van mij mocht je doorgaan met hengelen, want de mevrouw van de kraam lette toch niet op. Maar toen kwam het haakje van je hengel vast te zitten en trokken we direct de aandacht. Je mocht iets uitkiezen. De kraam hing vol met schattige knuffelbeesten, grote stuiterballen, poppen met lang haar en hoelahoeps met glitter. Tot mijn grote spijt twijfelde je na twee rondjes rond de kraam nog tussen het lichtzwaard en het geweer. Het geweer won, want daar hoefde geen batterij in dus die kon je meteen gebruiken. Tot slot trakteerde de leuke jongen uit de trein nog bij de snoepkraam. Daar twijfelde je niet, het moest en zou een suikerspin worden.

In pyjama op de bank, onder een dekentje en met de leuke jongen uit de trein als kussen, mocht je een dansprogramma afkijken dat tot half elf duurde. Zoals dat hoort bij logeerpartijtjes. Onze hoop dat je dan de volgende ochtend wat langer zou slapen, bleek ijdel. De eerste geluidjes hoorden we om zeven uur. Je ging stilletjes naar de wc, ging nog even terug naar je kamer, maar sloop toen toch onze kamer binnen. Daar bleef je in het donker naast ons bed staan. Tot ik medelijden kreeg en je naar mijn kant wenkte, waar je nog lekker even tegen me aan kroop.

Als ontbijt werkte je achtereenvolgens een croissant, een restje suikerspin en een boterham met pindakaas naar binnen. De rest van de ochtend beweerde je dat je nog honger had, maar ik vond het wel even goed geweest. Terwijl de leuke jongen uit de trein bij zijn ouders ging klussen, maakten wij het speeltuintje in Bunde onveilig. Het leverde me een natte kont op. Toen ik bijna overstag was voor je ‘gehonger’ en bedacht dat ik misschien maar iets te eten bij de supermarkt moest halen, stuurde je mama een berichtje dat ze boven water was en met haar vriendinnen aan tafel zat. Dus daar liepen we snel naartoe. Je vertelde hoe leuk de kermis was en dat je honger had. In sneltreinvaart werkte je vier minisaucijzenbroodjes naar binnen. Daarna ging je spelen terwijl wij natafelden.

Volgens mij zijn we geen enkele keer boos geworden. Pjoew!

Kom je snel weer logeren?

Liefs,
Tante Lieke