Deze blog wordt een chaos, want ik heb mijn gedachten niet op een rijtje. Maar wel een grote behoefte om te schrijven. Want ik ben boos en verdrietig over wat ik hoor en lees, of juist niet lees.

Honger. Daar gaan veel meer mensen aan dood dan aan corona. Maar doorgaans zijn dat mensen ‘die niet op ons lijken’ in landen zonder veel geld en macht, dus interesseert het ons niet. Laat ons maar vasten, crashen, diëten, want we verzuipen in de welvaartskilo’s.
Corona. Ebola, malaria, cholera… net als honger een stuk minder sexy dan corona, want vaak in landen die toch niets in de melk te brokkelen hebben. Hoe hysterisch en paniekerig kunnen we doen met zijn allen nu er een virus opduikt dat onze economie bedreigt? Ziektes trekken zich doorgaans niets aan van grenzen, maar arme mensen reizen niet zo veel. Nu begon het in China en zijn al heel wat grenzen gepasseerd.
Grenzen. Rivieren, muren, bergen, zeeën, wachtposten. Vluchtelingen worden misbruikt in politieke spelletjes. Turkije stuurt vluchtelingen naar de grens van Europa. Griekenland houdt de grens gesloten. De eerste doden zijn al gevallen en de EU kijkt gewetenloos en wreed de andere kant op. Die hele “Turkije Deal” sloeg al nergens op, maar nu is de EU echt diep gezonken. Hoezo laten we duizenden mensen aan hun lot over? Hoezo moet Griekenland (en de andere Europese grenslanden) het maar uitzoeken? Ja, “we” hebben wat geld naar de Griekse regering overgemaakt, maar daar kopen de mensen op Lesbos geen zak voor.
Geld. Onze overheden roepen te pas en te onpas dat het er niet is. In de tussentijd groeit de economie als een malle en blijft Nederland één van de rijkste landen ter wereld. Maar daar profiteren niet de juiste mensen van. Hard schreeuwen lijkt te lonen. En geld verdwijnt opvallend vaak in een bodemloze put, of in ieder geval in een lange donkere tunnel.
Ik noem de langdurige chaos bij Belastingdienst, IND en UWV. Of op het ministerie van justitie. We besteden miljoenen aan het vervangen van verkeersborden omdat we nog maar 100 km per uur mogen rijden. Ik ben voorstander van maatregelen die de stikstofuitstoot verlagen, maar ik weet bijna zeker dat er mogelijkheden zijn die zowel voor het milieu als voor de schatkist beter zijn. We laten een provincie de infrastructuur aanpassen voor een kazerne die er niet komt, omdat militairen geen zin hebben om te verhuizen.
In mijn eigen woonplaats investeren we in een tram die in 2024 door een klein stukje Maastricht gaat rijden. Nut en noodzaak van dit project zijn op zijn minst dubieus. Ik snap dat stoppen met de tram inmiddels te laat is, vanwege investeringen en beloftes (zoals bij de kazerne die niet naar Vlissingen ging), maar ik denk dat er betere mogelijkheden zijn om het ov te verbeteren. En we laten de koning op bezoek komen, terwijl de stad niets met Koningsdag heeft. Op 27 april kun je hier de oranje shirts op 2 handen tellen. Ondertussen kondigde de gemeente een bezuiniging van zo’n 12 miljoen aan.

Vanavond mag ik naar Claudia de Breij. Zij is ook boos over het ontbreken van medemenselijkheid, maar is tegelijkertijd een optimist. Zij zal het vast allemaal mooier verwoorden dan dat ik het opschrijf. Ik zal buikpijn krijgen van de ongemakkelijke waarheden die zij zo goed schetst, maar ook van het lachen. En misschien krijg ik wat minder chaos in mijn hoofd en meer daadkracht om de wereld vooruit te helpen. Hoe dat dan ook zou moeten.