Nog een uur of wat en dan slaap ik voor het laatst in mijn ouderlijk huis. In het bed dat morgen meeverhuist naar Utrecht. In de enige kamer waar (nog) geen echo klinkt.

De laatste nacht in het huis waar ik met mijn nichtjes op een matras van de zoldertrap afgleed. Waar mijn zusje en ik elkaar een tijdlang briefjes schreven via de brievenbussen aan onze kamerdeur. (In een boze bui trapte ik haar brievenbus aan gort. Zij mocht van papa en mama die van mij toen ook stuk maken, maar kon dat niet over haar hart verkrijgen. Zo lief.) Waar de verkleedkleren in een ronde ton op zolder stonden. Waar we samen met mama paaseieren verfden. Waar ik voor het eerst een vriendje mee naar boven nam en onwennig naast hem op mijn bed zat. Waar papa elke middag even ging ‘nadenken’ op de bank. Waar mijn broertje al veel te jong meeluisterde naar onze ‘grote mensen gesprekken’ bij het avondeten. Waar ik uren in mijn vensterbank in de verte zat te staren. Waar ik op de verschrikkelijkste dag uit mijn leven binnen kwam in een kamer vol huilende familie.

Het is niet dat ik daarom slecht zal slapen straks.

Maar het doet wel een beetje pijn om een leeg huis dat uitpuilt van herinneringen achter te laten.