Gevlucht van mijn vorige weblog met een dreigement voor een rechtzaak aan mijn broek en de opmerking dat ik aan ernstige verstandverbijstering leed, hield ik me even rustig. Niet dat de uiter van deze dreigementen een poot had om op te staan, ik noemde zijn naam immers niet en ook niet die van het bedrijf, maar toch. Met nog een openstaande factuur en een berg werk op zak, koos ik eieren voor mijn geld. Ik ben een lafaard.

Voor wie wil weten hoe het verder ging met mij en dat desbetreffende bedrijf nog even de afkortingen.
DD = Directeur Dramaqueen, ook wel de hoofdpersoon van mijn vorige blog, zijn naam zegt het al, hij kan van een onbeduidend akkefietje een reusachtig drama maken (iets waar ik zelf overigens ook best goed in ben)
HHH = Hare Hooghartige Hoer, officieel account manager, maar tussen de bedrijven/lakens/bureaus door eigenlijk de echte baas en specialist in het om haar vingers winden en weer laten vallen van (machtige) mannen
LL (en deze is nieuw) = Lange Lamzak. De persoon die het nodig vond mijn blog aan DD te laten lezen, maar inmiddels zelf alweer is ontslagen

"Daddy I’m coming home", sms’te LL naar DD toen deze laatste hem opnieuw had aangenomen. Ondanks dat LL al eens ontslagen was vanwege totale onbetrouwbaarheid, fraude en een drankprobleem waren beide nog steeds goed bevriend. Nu LL vader geworden was en ‘dus’ verstandig, durfde DD het aan hem een nieuwe kans te geven. Dit ook ter grote vreugde van HHH, die graag een glaasje drinkt met LL.

LL kwam binnen (vlak voor mijn laatste werkdag) met de woorden: "Ik ga hier de boel weer even op de rit zetten." Aan roddelnicht M wist hij op de een of andere manier mijn weblogadres te ontfutselen, want "We gaan nu allemaal voor hetzelfde doel, allemaal de schouders eronder, we kunnen geen stoorzender gebruiken."

Nog geen maand was LL aan het werk of hij begon al te laat te komen, of met zijn ogen nog half dicht. Veel meer dan prive telefoontjes plegen deed hij ook al niet. En ten slotte kwam hij helemaal niet opdagen en bleef een paar dagen onbereikbaar. Tot HHH hem tegenkwam bij de appie waar hij doodleuk flessen wijn stond in te slaan. Dat was het einde van LL. En of het voor die paar weken nu de moeite was mij te verraden?!?

Mijn aftocht was volledig zonder glans. De laatste werkdag van collega A was daarentegen spectaculair. Hij nam op staande voet ontslag (en werkelijk niemand in het bedrijf zelf wist dat hij dit zou doen) liep de deur uit en twee vrienden die allebei nog een appeltje te schillen hadden met DD (lees: ze hadden nog geld van hem moeten krijgen) overhandigden hem de sleutels van een dikke auto waarmee hij wegscheurde zonder achterom te kijken. "Ik ga en ik kom niet meer terug." De woorden smaakten hem zoet als aardbeien met slagroom.

Bijna alle collega’s waar ik het goed mee kon vinden zijn er nu vandoor. De altijd vrolijke collega P diende zijn ontslag in een paar dagen voordat A het deed. En zo loopt het dus af met het bedrijf van DD. Maar ook met dit onderwerp. Want ik heb geen interne spionnen meer.