"Liefje mijn liefje wat fijn dat je er weer bent. Ik heb je gemist." Niet de leuke jongen uit de trein sprak vandaag deze woorden, maar Achmed, het mannetje dat mijn telefoon simlockvrij zou maken. "Ik ga koffie voor je zetten. Wat wil je erin?" Dat zijn zaak (telefoons, frontjes en oordopjes langs alle wanden tot aan het plafond, half uitgepakte zakken en dozen op de grond, bling bling horloges van Armani op strategische plekken opgesteld) vol staat met ‘klanten’ deert Achmed niet. Waarschijnlijk vindt hij het juist leuk. "Ga lekker zitten lief meisje. Wil je er een koekje bij?"

Het is de dag van het suikerfeest. Hoog-Catharijne barst uit zijn voegen van de jongeren wiens ouders hun roots in Noord-Afrika of het Midden-Oosten hebben liggen. Ze lopen in grote groepen, bij voorkeur naast elkaar, van winkel naar winkel en van eettent naar eettent. Het kost me nog vele malen meer gezucht en gesteun me een weg door het foeilelijke winkelcentrum te banen dan anders. Achmeds winkeltje ligt strategisch aan de hoofdingang van het walgelijke winkelcentrum. En het lijkt alsof iedereen die langs het winkeltje moet er ook naar binnen gaat. Handel. Telefoons die meer moeten kosten dan dat ik aan huur betaal en stapels bankbiljetten schuiven over de toonbank. "Kun je een mooi prijsje maken?", is de meest gestelde vraag. Er wordt minutenlang onderhandeld. Soms op fluistertoon. Soms schaamteloos luid. Wel tien keer wordt me op die manier in mijn gezicht gewreven dat ik ben afgezet. Twintig euro heb ik betaald voor het simlock vrij maken van mijn telefoon, terwijl de gemiddelde bezoeker er slechts vijf euro voor betaalt en bovendien binnen een kwartier, met telefoon, weer buiten staat. Jongens zoals je ze de laatste tijd veel op het nieuws ziet (opgeschoren haar aan de zijkant, dikke mat in de nek, dure leren jas, sportschoenen, gouden ketting) beginnen me te begroeten als ze de winkel binnen stappen. Een enkeling geeft me zelfs een hand. En anders stelt Achmed me wel voor als zijn liefje. In het begin lach ik een beetje mee. Ik drink mijn (erg lekkere) koffie. Het zal niet zo’n vaart lopen.

Telkens als er even geen klanten zijn, komt hij met nieuwe ‘voorstellen’. Of hij een keer voor me mag koken. Of ik hem thuis uit wil nodigen. Wanneer we samen op stap gaan. Ik ben na een uur op een krukje en met de koffie alweer verteerd, uitgelachen en uitgeluld en blijf ongeduldig naar mijn telefoon vragen. Volgens hem is ie nog niet klaar en ligt ie ergens anders. Pas als ik tegen zijn klanten begin te klagen dat hij me belachelijk lang laat wachten en me ook nog heeft afgezet, krijg ik mijn telefoon.

Opgelucht loop ik de winkel uit. "Ik zie je donderdagavond toch? Dan gaan we op stap. Kom me hier maar ophalen, ik ben tot negen uur open." "Ja joh, is goed, tot donderdag", antwoord ik. Niet daadwerkelijk van plan met Achmed op stap te gaan. Opgelucht loop ik de winkel uit.

Vijf minuten later gaat mijn telefoon. "Hallo liefje, met Achmed".