DD is dood. Het doet me niets. Sterker nog -en ik vind het slecht van mezelf- het is een beetje een opluchting. Want telkens als ik een dikke, zwarte, Amerikaanse patserbak zag rijden, maakte mijn hart een onaangenaam sprongetje. Ik wilde DD nooit meer ergens tegenkomen. Dat zal nu ook niet meer gebeuren. Toch moest ik een traantje uit mijn ooghoek vegen, toen ik het berichtje van zijn zoon zag in het condoleanceregister. Er zijn mensen die van hem houden. Ongeschikte bazen kunnen wel geschikte vaders zijn. Ik weet zeker dat hij als evenementorganisator, vriend of kroegmaat een prima kerel was om mee van doen te hebben. Altijd gezellig, altijd lachen.
Tussen de vele oprechte berichtjes op de site van ‘zijn’ bedrijf staan ook een aantal hypocriete. Mensen die net zo’n moeite hadden met DD als ik, omschrijven hem nu als hun grootste ‘inspirator’. Het enige waar hij mij toe wist te inspireren was het schrijven van sollicitatiebrieven. En dat leverde zo weinig op dat ik uiteindelijk besloot weer te gaan studeren.
Ja, nee, misschien, bij buien 
DD dood? Ben benieuwd hoe het is gekomen…
Feitelijk was hij dus wel je inspirator, zij het dan op een ander vlak 😀
Dat berichtje was inderdaad confronterend, en ik vind het ook echt heel erg voor de nabestaanden (Rotwoord..)
Maar bij de rest van de berichtjes heb ik mijn uiterste best gedaan om tussen de regels te lezen, er staan er een aantal tussen die behoorlijk “dubbel” opgevat kunnen worden. De rest…
Tja, wie zich tijdens zijn leven graag met hielenlikkers omringt, kan ze na zijn overlijden ook verwachten.