We lagen elkaar niet. We vonden elkaar geen blik waard. Meer woorden dan absoluut noodzakelijk maakten we niet aan elkaar vuil. Na de middelbare school, als we elkaar in de stad per ongeluk tegen het lijf liepen, deden we of we elkaar niet kenden. Geen wonder dat ik even moest slikken toen zij het schoonzusje van de leuke jongen uit de trein bleek te zijn.

We zijn nog steeds elkaars type niet (al ben ik geen alto meer en zij geen gabber), maar kunnen het prima met elkaar vinden bij de schoonouders aan het paasdiner, of tijdens een potje bowlen op de familiedag. Het glas rode wijn dat ik met het uitpakken van de kerstcadeautje over haar jurkje liet vallen deed daar niets aan af. En ook de totaal ontactische opmerking van een nichtje van de leuke jongen uit de trein die ons nog even fijntjes op ons gezamenlijke middelbare schoolverleden wees, richtte nauwelijks schade aan. 

Sinds afgelopen zaterdag heb ik besloten dat ze een diepe buiging waard is. Met zulke ouders toch nog als een sociaal denkend wezen in de wereld kunnen staan is een prestatie van formaat.

Bij sommige mensen moet ik wel eens tot tien tellen en diep ademhalen om ze aan te kunnen. Afgelopen zaterdag had ik al tot 11999 geteld en stonden de hoorntjes nog steeds op mijn hoofd. De monologen van haar vader, waar niemand een speld tussen kreeg. De veren die hij in zijn eigen kont stak. Het denigrerende toontje dat hij tegen zijn dochter en zijn schoonmoeder aansloeg. Zijn stemverheffing om toch vooral de aandacht vast te houden. Het gemak waarmee hij zich door zijn dochter en schoonzoon liet bedienen. Zijn vrouw die er schaapachtig bij zat te lachen als ze even niet de moeite deed een totaal nutteloze opmerking aan de monoloog van haar man toe te voegen.

Dan als dochter blijven lachen en ook nog een goede gastvrouw zijn voor de rest van het bezoek. Ik vind het knap. Het meisje met de boze blik en de dikke groene bomberjack op de middelbare school, heeft een groot gevecht tegen haar genen moeten leveren om te worden wie ze nu is.