De kranten staan vol met verhalen over criminaliteit, straffeloosheid en geweld. Niemand zou meer in Brussel willen wonen. In bepaalde wijken durft er geen agent meer de straat op, laat staan een gewone sterveling.

Ik stap in en uit de metro in Molenbeek, één van die beruchte wijken. Mijn huisgenoten lopen daarom een stuk verder, om binnen de ring op de metro te stappen.

Er hangt veel volk rond bij ‘Graaf van Vlaanderen’. Soms roept er wel eens iemand wat (je zou het als compliment op kunnen vatten) en soms komt er iemand verdacht dichtbij. Schoon is het er nooit en de roltrappen zijn bijna altijd stuk. Sommige jongeren vinden het leuk om op noodknoppen te duwen of de vuilnisbakken een schop te geven. Maar als dat alles is?

Ik voel me er niet onveilig. Sommige vervaarlijk uitziende gasten die de hele dag niets beters te doen hebben dan rondhangen in de metro of op de metrostations zijn zelfs uiterst galant. Wachten netjes tot iedereen is uitgestapt voordat ze zelf instappen en ze laten de zitplaatsen aan de vrouwen en de ouderen.

Het klopt natuurlijk niet, dat die jongens ‘overeind’ blijven met rondhangen. Het klopt ook niet dat andere mensen vanwege het ‘schorriemorrie’ een omweg nemen. Op sommige plekken in Brussel is het blijkbaar écht heel erg en kan niemand nog tellen hoeveel rellen, overvallen en achtervolgingen er langs de voordeur trekken.

Maar wat dan ook niet klopt: dat er rondom ‘mijn’ metrostation hippe, groene hekjes en bijpassende vuilnisbakken verschijnen, glanzende verkeersborden worden opgehangen en de stoep opnieuw wordt aangelegd, terwijl ondertussen hele panden staan te verpauperen. Een soort van verkapte symptoombestrijding, die nieuwe hekjes? Er hangen ook prachtige lantaarns aan totaal verrotte gevels. Is het niet veel logischer om het geld wat daar naartoe gaat te investeren in oorzaakbestrijding?