Het lijkt alsof ik hier pas twee weken zit. In werkelijkheid is ’t al bijna twee maanden. Voer de van mij verlangde werkzaamheden uit (al dan niet met de hulp van lieve mensen die beter zijn met computers of beter zijn in Engels dan ik) en kan daarover zeggen dat voor het merendeel van die werkzaamheden wel wat hersenactiviteit vereist is. Telefoongesprekken met kabinetschefs, mailwisselingen met senatoren, het beantwoorden van publieksvragen; dat moet voorbereid worden. Mijn oude, vertrouwde werkwijze van vragen en antwoorden ter plekke uit mijn mouw schudden, heb ik (tijdelijk) achter mij gelaten. Ik zou dus zeggen dat een stempel met ‘academisch verantwoord’ wel op zijn plaats is.

Toch hangen de bijbehorende studiepunten nog steeds aan een zijden draadje. Ik ‘mag’ voor de vierde keer (!) een voorstel doen dat de benaming stage- en scriptieplan heeft. Deadline eind van de week. De komende avonden weer zwoegen dus. En vervolgens ben ik opnieuw overgeleverd aan de grillen, hormonen en stemmingswisselingen van mijn stagebegeleidster die nog nooit een kijkje in de echte wereld heeft genomen. Ze bedoelt ’t vast goed, dat aan de regeltjes vasthouden, dat misplaatste perfectionisme, dat overbezorgde… Maarx85

Aaaaaaargh! Tien studiepunten binnenhalen was nog nooit zo moeilijk. Tien studiepunten voor een halfjaar voltijds werken, staat eigenlijk al niet in verhouding, aangezien 16 weken een vak volgen en vervolgens een werkstuk inleveren hetzelfde resultaat oplevert. Maar een halfjaar voltijds werken (oké, inclusief lange lunches en Franse les, dat dan weer wel) en daaraan voorafgaand en daarbovenop eindeloos mailen met een stagebegeleider, onderhandelen, nieuwe voorstellen doen en op en neer reizen naar de VUx85 dat is echt buiten proportie. Bah.