Blijkbaar kom ik best zelfverzekerd over. Als iemand die je niets kunt maken. Nou, niets is minder waar.

Terwijl ik geen nieuwe vrienden meer hoef te maken (de vrienden die ik heb, zijn me zo dierbaar dat ik regelmatig overloop van schuldgevoel dat ik zo weinig tijd aan ze besteed) en terwijl ik meermaals bewezen heb (in elk geval aan me zelf) dat ik soms slimmer ben dan ik dacht, had ik toch last van lichte zenuwen en opborrelende onzekerheid op weg naar mijn eerste college in het nieuwe academische jaar. Ik was een beetje bang voor de 'groepjesvorming' van mijn medestudenten die misschien al jaren bij elkaar in de klas zaten. Ik was vooral een beetje bang voor het niveau Engels waarop de lessen gegeven zouden worden.

Aangekomen op de VU maakte onzekerheid snel plaats voor het ultieme maandagochtendgevoel. Natuurlijk zijn er nog steeds te weinig liften. Dat ik de trap moest nemen naar de 14e (!) verdieping werkte erg ontnuchterend. Nog even snel mijn mail checken zat er ook niet in, want geen enkele computer was beschikbaar.  

Dus dan maar meteen het klaslokaal in. Eerste lessen beginnen standaard met een voorstelrondje. Slechts twee studenten bleken daadwerkelijk uit een Engelse studierichting te komen, dus dat viel mee. En toen het woord aan het meisje rechts van mij gegeven werd, kon ik helemaal opgelucht ademhalen.

"I do my masters. And therefore I did some traveling. And therefore I did my bachelor".
"You mean before that", probeerde de docent haar te verbeteren. Hij kreeg een glazige blik terug.

Mooi. Als dit het niveau is, kom maar op!

P.S. Hoe haal je het in je hoofd op een koude, winderige maandagochtend een jurkje te dragen dat zo kort is dat je billen er bijna onderuit komen? Die kanten mouwtjes, dat diepe decolleté en die zo kunstig er boven en onderuit komende Marlies Dekkers bh-bandjes… doe dat lekker aan als je bepaalde behoeftes hebt waarvan ik me niet kan voorstellen dat die op een maandagochtend in een collegezaal bij je opkomen.