Ze zag er weer uit alsof ze rechtstreeks vanachter het raam vandaan kwam, mijn klasgenote. Een laag plamuur op haar gezicht waarmee ik de scheur in mijn Brusselse plafond had kunnen dichten. Iets straks en zwarts om haar bovenlijf met vele doorschijnende stukken. Ze moest een presentatie geven waarbij ze Sartre aanhaalde als wetenschapper die onderzoek naar het zelfde onderwerp had gedaan. Haar buurman vraagt "Jean Paul?" Waarop zij antwoordt "Nee Dolce en Gabbana."

Ehm…