Door mijn koptelefoon hoor ik iets over een brief. En dingen die niet kloppen. Facturen. En onsamenhangende verbanden daartussen. Dus het duurt even voordat ik begrijp dat de vrouw iemand van Start People wil spreken. Ook omdat ze het uitspreekt als Start Peejople.

In de straat waarvan zij bij hoog en laag volhoudt dat er een vestiging ligt, is dat volgens mijn gegevens niet zo. Ze is beledigd en vindt dat ik mijn werk niet goed doe, maar ik verbind haar toch door met het wél bestaande kantoor van Start. Ze kunnen haar daar vast verder helpen.

Nog geen drie minuten later hoor ik mijn collega.
"Mevrouw, ik neem aan dat u Start PEOPLE bedoelt."
…
"Heeft u daar het adres van?"
…
"Nee mevrouw, in de straat die u noemt ligt geen vestiging van het uitzendbureau." 
…
"Ik geef u het nummer van een andere vestiging in dezelfde plaats, ze kunnen u daar ongetwijfeld verder helpen."

Weer drie minuten later opnieuw de telefoon. Weer een onsamenhangend verhaal over een brief, een factuur, gemaakte fouten en dat het toch allemaal schandalig is.

We moeten alle telefoontjes eigenlijk binnen 50 seconden afhandelen. Onmogelijk als dit soort mensen bellen. Ik onderbreek haar om te redden wat er te redden valt:
"Mevrouw, zowel ik als mijn collega hebben u het nummer al gegeven, wat kan ik nog voor u doen?"

Ik krijg een verhaal terug over alles wat er mis is met haar leven en hoe zwaar ze het heeft omdat die brief die ze heeft ontvangen van Start Peejople niet klopt en wij haar nu ook al niet kunnen willen. Ik zucht eens diep en zeg:
"Mevrouw, het enige dat ik kan doen is u het telefoonnummer geven dat u al twee keer van ons heeft gekregen."

En dan komt het.
"Madameke moet u eens goed luisteren…", begint de vrouw. Mijn nekharen gaan recht overeind staan.
"Ik bén geen madameke", snauw ik.
"Dat kan ik toch niet zien", antwoordt zij.

Zucht. Ik moet er bijna van lachen en huilen tegelijk en geef haar opnieuw het telefoonnummer van de 'verkeerde' verstiging van Start Peejople. Ze heeft niet meer teruggebeld.