Boodschap: ik ben een azijnpisser, een muggenzifter en een zwartkijker. Daar wil ik hier en nu absoluut SORRY voor zeggen: sorry!!!

Oorzaak: in de afgelopen weken ben ik hard om mijn oren geslagen door mensen met als motto ‘Het is niet goed of het deugt niet’. Mensen die me dierbaar zijn.

Gevolg: huilen op de brede linkerschouder van de leuke jongen uit de trein.

Overpeinzing: ik wil andere mensen, zeker mensen die me dierbaar zijn, inclusief mezelf, niet verdrietig maken.

Conclusie: ik moet ophouden met het negatieve van dingen inzien.

En dus: als iemand te laat komt, moet ik niet meer denken “Hij/zij is de afspraak vergeten, omdat hij/zij mij niet belangrijk vindt”, maar ik moet denken “Hij/zij heeft vast een briljant excuus om te laat te komen.” Blijde boodschappen over bruiloften en zwangerschappen moet ik verwelkomen als een blijde boodschap. Geen “Zou je dat nu wel doen?” of “Gaan we nu nooit meer samen op stap?”, maar “Hartelijk gefeliciteerd!”

Dus.

Twee dingen:
1. wat de Nederlandse taal betreft blijf ik absoluut een muggenzifter;
2. klagen blijft mijn hobby. Zeker zo lang mijn scriptie niet geschreven is en er nog een bar met geneeskundekoffie en goed gezelschap bestaat.