Eens in de zoveel tijd ga ik met vrienden en daar de vrienden van een weekendje weg. Vrienden van vrienden die ik zonder die vrienden nooit zou zijn tegengekomen, laat staan dat ik er vrienden mee zou zijn geworden.

De mannen zijn gemakkelijk, die worden gewoon een paar jaar jonger in zo’n weekend. Flauwe moppen, boeren en scheten, wekkers verstoppen onder je bed, met bierdopjes schieten en uren klooien met barbecue en vuurkorf. Voorop lopen met wandelen. Heuvels op en af rausen met een mountainbike. Instinctief gedrag. Dat kan ik aan. Althans voor een weekend.

De vrouwen -op vriendin J na- zijn zo avontuurlijk als een deurpost. Het liefst hangen ze het hele weekend op de bank met hun man. Dat buiten de zon schijnt en de omgeving waar we logeren prachtig is, lijkt ze te ontgaan. Ze willen spelletjes doen, een tijdschrift lezen uit de categorie ‘damesblad’, of praten over dingen waar ik niets mee heb zoals trouwen en op vakantie gaan met de caravan. Als ze na minutenlang overleg (dat in mijn beleving steevast uren lijkt te duren) toch besluiten mee naar buiten te gaan, houden ze het na één rondje op de fiets, of één omgevallen boomstam op het bospad voor gezien. Kan ik weinig mee.

Toch ga ik mee. Iedereen is aardig en de ingrediënten (chips, bier, vlees) zijn uitstekend. Het is heerlijk dat iedereen op zo’n weekendje volledig zichzelf is en doet waar hij/zij zin in heeft. Ook vriendin J -sinds het weekend beter bekend onder de naam Alphavrouwtje- en ik. Vraag dat maar aan het veteranenelftal dat in het huisje naast ons logeerde…

Slecht gefrituurde bitterballen opwarmen op de barbecue?!?