Terwijl mijn hamstrings nog zachtjes jammeren en mijn knieën nog bezig zijn terug te keren naar hun oorspronkelijke locatie, kan ik met mijn grote mond toch al drie dagen zeggen dat het gelukt is. Afgelopen zondag tien kilometer gerend over verraderlijke kinderkopjes en niet als laatste binnengekomen 🙂

Ik startte moeizaam sukkelend en dacht het eerste kwartier wel vijftien keer dat ik struikelend ten onder zou gaan. Geen vreemde gedachte aangezien ik bij het opstaan de onderste drie treden van de trap had gemist en mezelf al bijna had uitgeschakeld voor ik aan Maastrichts Mooiste kon beginnen.

Familie en vrienden en natuurlijk de leuke jongen uit de trein waren fantastische supporters die telkens weer op een andere plek langs de route opdoken. Dat hielp. Vriendin T week geen seconde van mijn zijde en maakte de ene na de andere opbeurende opmerking. Dat hielp nog meer. Mijn eergevoel deed de rest. En mijn voorbeeldige conditie na maandenlang trainen natuurlijk.