Gister schreef ik brief nummer 5. Een lange brief. Te privacygevoelig voor het wereldwijde web. Hieronder de ingekorte versie.

Lieve A,

Jouw vrolijke lach, je twinkeloogjes, je zwaaiende en klappende handjes en je liefdevolle begroeting (haaaaai) waar vooral de leuke jongen uit de trein van smelt; we mogen er steeds vaker van genieten. We worden vrolijk elke keer dat we je zien. Als het aan ons lag, kwam je elke dag op bezoek.

Laatst bleef je een heel weekend bij ons. Een heerlijk logeerpartijtje waarin jij het middelpunt van belangstelling was en wij alleen maar konden glunderen. De hele buurt was op slag verliefd op je. De overbuurvrouwen wilden met je knuffelen. De overbuurman zwaaide naar je vanaf het balkon en jij bleef terugzwaaien. Op het terras waar we wat gingen drinken, zat je erbij als een ervaren caféganger. Met allebei je armen op de leuning en een grote lach op je gezicht genoot je van de aandacht die je kreeg vanaf de andere tafels. In de speeltuin durfde je alleen van de glijbaan. Het nichtje van de leuke jongen uit de trein raakte niet over je uitgepraat: “Wat een schatje!”

Je hebt het geschopt tot achtergrond op onze laptop. Telkens als de leuke jongen uit de trein de computer aan zet, zegt hij: “Ik wil knuffelen!”.

Het is jammer dat je je later niets meer van deze periode herinnert. Geliefd door iedereen. Op handen gedragen. Zorgeloos.

Liefs,
L