Met een bus werden we afgeleverd bij het nieuwe theater in Luik. Beter gezegd, we werden uit de bus gezet op een plek waar geen normaal mens zou stoppen. De ene bus stond schuin op een doorgaande weg en blokkeerde anderhalve rijbaan, de andere chauffeur parkeerde zijn voertuig op een oprit naar de snelweg, waar hij ook nog eerst een stukje achteruit reed. Zo’n 80 grijze, keurig gekapte hoofden stapten uit op de middenberm, een jong koppel categorie rode broek en bootschoenen, en wij.

We kregen een rondleiding door het prachtige theater. Vooral het kijkje achter de schermen, in het naaiatelier en bij de kostuumopslag, maakte indruk. Het was allemaal nogal chaotisch met warrige rijen en wachten op gidsen, maar daar konden we wel om lachen. Het was tenslotte de opening en Belgische chaos heeft iets charmants, vinden wij.

Daarna was het tijd voor Romeo et/en Juliette van William Shakespeare waarbij de rollen dit keer waren verdeeld tussen Vlaamse en Franstalige acteurs. De Capulets speelden in het Nederlands, de Montaigus in het Frans. De familie van Juliette hanteerde onderling een spontane, directe soms tamelijk grove spreektaal (Juliette werd door haar vader uitvoerig voor hoer uitgemaakt). Romeo’s familieleden spraken eerder wollig en afstandelijk met elkaar. Ik dacht dat mijn kennis van het Frans best goed was, maar zonder boventitels zou ik er weinig van begrepen hebben. Gelukkig vonden mijn hersens snel een manier om tegelijkertijd de boventitels te lezen en naar het spel en het fantastische decor te kijken.

Vanuit mijn ooghoek kon ik nog net zien dat de ‘dame’ van twee stoeltjes voor ons onrustig om zich heen keek en met haar ogen rolde. Ze droeg een blauw mantelpakje. Parels in haar oren. Een sjaaltje. Haar goed verzorgde grijze haar had die ochtend nog onder een droogkap gezeten. In de pauze zag ze haar kans schoon. Ze wilde zich langs het koord wringen waarachter iedereen keurig stond te wachten op koffie en een wafel, maar de theatermedewerker liet haar niet binnen als ze haar kaartjes niet toonde. Daardoor werd ze nog woester dan ze -afgaand op haar rode wangen en grimmige blik- al was. Haar man, in een keurig pak waarbij zijn warrige kapsel met kale middenplek vreemd afstak, trok ze achter zich aan.

Ze moest onmiddellijk de verantwoordelijken spreken. Ze gebruikte grote woorden als ‘absoluut onverantwoord’, ‘schandalig’, ‘onvoorstelbaar’ en ‘levensgevaarlijk’. Haar man knikte mee op de maat van haar verbale uitspattingen, die ze eindigde met de woorden: “Als ik dit van te voren had geweten, zou ik niet mee zijn gegaan.” De Blauwe Feeks had geconcludeerd dat niemand het theater veilig zou kunnen verlaten als er brand en/of paniek zou uitbreken en daar kon ze naar eigen zeggen niet mee leven.

Toch zat ze na de pauze weer gewoon op haar stoeltje.

P.S. Dé ontdekking van de dag: naast het theater zit een Libanees restaurant. Mijn lievelings!

Bij de Libanees in Torremolinos