Ik merk dat ik heel dubbel in het #metoo verhaal sta, om het maar even met een kromme zin te zeggen.

Ja, ik vind het een goed idee om te laten zien hoe groot het probleem is. Nee moet voor iedereen NEE zijn, met een kort rokje vraag je er niet om, seksuele handelingen in ruil voor promotie, onderdak of wat dan ook is altijd machtsmisbruik en in en in slecht. Maar ik krijg kromme tenen van allerlei vingerwijzen en geroep om strengere straffen en hele groepen of systemen ergens de schuld van geven, allemaal onder dezelfde hashtag.

Toen ik 10, 11, 12 was werd ik ieder weekend betast door een man die qua leeftijd mijn opa kon zijn. Handen onder mijn shirt en alles. Toch ging ik het volgende weekend weer. Want hij had een boerderij waar ik mocht paardrijden en met de hond wandelen en in het hooi spelen en fruit plukken. Ergens wist ik wel dat het niet klopte, juist daarom hield ik mijn mond. Als het uit zou komen, zou ik niet meer mogen gaan. En zo geschiedde.

Toen ik 16, 17, 18 was gingen jongens vaak verder dan ik eigenlijk wilde. Maar ik liet ze begaan, ik gaf mijn eigen grenzen niet aan en die jongens zullen dus niet eens geweten hebben dat ik het niet prettig vond. Al hadden ze het aan mijn verstijfde lichaam misschien wel kunnen merken.

Daar staat tegenover dat ik vaak mijn vrouwelijkheid heb ingezet om iets voor elkaar te krijgen. In het studentenhuis waar ik als enige vrouw woonde, deed ik mezelf vaak hulpelozer voor dan dat ik was, waardoor ik nooit zelf mijn banden hoefde te plakken. En ik flirtte in de kroeg met jongens waarvan ik verwachtte dat ze met gratis drankjes zouden reageren. Waar ligt de grens? Wanneer is het manipulatie?

Ik realiseer me dat steeds meer mannen bang zijn om te ver te gaan bij vrouwen. Dat ze niet meer durven te flirten en wel uitkijken om de eerste move te maken. En ondertussen klagen vrouwen dat er geen ‘echte mannen’ meer bestaan.

Ik voel me ongemakkelijk onder het gesis en de opmerkingen over mijn borsten en billen van de drugsdealers om de hoek van ons oude huis. Terwijl een ‘goedemorgen schoonheid’ van de vuilnisman of de hovenier mijn dag goed kan maken. Een opmerking die een andere vrouw misschien als zwaar ongepast ervaart.

Iedereen is anders. Voor iedereen ligt de grens ergens anders. Elke situatie is anders.

En ik denk dat kwetsbare, onzekere vrouwen (en mannen) die middenin (de verwerking van) een traumatische ervaring zitten, zich nog steeds niet uitspreken onder #metoo. Want actie kan reactie betekenen. Dat je over je ervaringen moet spreken, waar je nog helemaal niet aan toe bent. Dat de kans bestaat dat je uit je familie wordt verstoten of erger nog, iets van eerwraak op je hals haalt. De echte omvang van seksuele intimidatie zullen we nooit kennen.

Maar ik hoop wel dat #metoo mensen aan het denken zet. En misschien een kleine gedragsverandering veroorzaakt bij sommige mensen.