Dikke jas, type slaapzak. Te grote jassen voor hun slungelige lijven. Hun hoofden lijken er kleiner door. Skinnie jeans om dunne kuiten. Blote enkels. Grote witte sneakers. Slaperige koppies. Het haar zorgvuldig in model met gel. De ene jongen lijkt nog iets meer kind dan de andere. Kleine haartjes op zijn bovenlip, maar ook ronde wangen met een lichte blos in zijn verder erg witte gezicht. Ze zitten al in de trein als ik in Maastricht instap en hebben het erover dat ze in de zomer naar Lloret de Mar gaan. Ik schat ze een jaar of zestien.

Aan de andere kant van het gangpad, probeer ik een interview voor te bereiden. Ik ben onderweg naar een cursus ‘Interviewen met durf’. Tijdens die cursus moet ik iemand interviewen, iemand waar ik me nog niet in heb verdiept. Dus nu is het moment. (Les 1: bereid een interview goed voor). In plaats daarvan laat ik me afleiden door het tweetal. Ze praten niet eens heel hard, maar de inhoud van hun gesprek is té grappig om niet te luisteren. Ze zijn van hun plannen voor de zomervakantie aangekomen bij hun wensen voor deze winter. Ze vertellen elkaar wat ze willen hebben met Sinterklaas.

“Ik wil een badjas.”
“Wat moet je daar nou mee?”
“Dat is zó chill.”
“Man, ik kleed me gewoon aan als ik opsta.”
“Nee joh, zo’n badjas is lekker zacht. Fucking chill. En ik wil sloffen. Dat is kanonnechill, pik.”

Ik maak aantekeningen en probeer om niet hardop te lachen. Ik vind het schattig, dit gesprek. Het stoere op weg zijn naar volwassenheid en het verlangen naar een zachte badjas.

“Weet je, als mijn wekker gaat, blijf ik altijd nog een kwartier liggen.”
“Dat mag ik niet van mijn moeder. Die wil niet mijn wekker horen en dat ik dan niet opsta.”

In Eindhoven stappen ze uit. Ik vind het jammer. Voor de voorbereiding van mijn interview is het goed. Nog anderhalf uur de tijd.