Eigenlijk heb ik geen tijd om te bloggen. Mijn hoofd zit nog vol van een bomvolle werkweek waarin ik iedere ochtend om 6 uur opstond (geen probleem) en om 6.40 uur beeldbelde met een hoofdredacteur (wel een probleem, mijn brein heeft iets langer nodig om op te warmen). Een week waarin alle interviews van de week ervoor bleven liggen. Die moet ik dus deze week uitwerken, maar omdat er zo’n lange tijd tussen zit, is dat knap lastig. Onleesbare aantekeningen enzo. Een week ook die eindigde met een heerlijk weekend vol vriendjes en zon, dat dan weer wel.

Ik word blij van: sneeuwklokjes, krokussen, mussen, roodborstjes, zon. De eerste blaadjes aan verder kale takken. De merel die ’s ochtends het hoogste lied zingt en daarmee de meest lieflijke wekker is die ik me kan wensen. Dat ik mijn super toffe groene leren jasje dat ik van de leuke jongen uit de trein kreeg weer kan dragen in plaats van een winterjas. Al kan het niet goed zijn dat het nu al zo warm is.

Vorige week was een tikkeltje overweldigend, toch word ik super blij van de hoeveelheid werk die ik heb. Dat mijn klanten me allemaal weer weten te vinden en dat er in de eerste anderhalve maand van het jaar al drie nieuwe klanten zijn bijgekomen. En met een vierde persoon waar ik nog nooit eerder voor schreef, heb ik deze week een afspraak. Op de laatste dag van deze maand bestaat mijn bedrijf al 12,5 jaar. Wie schrijft die blijft 😉

Ik word verdrietig van: het coronabeleid. Of het gebrek aan beleid. En nee ik wil niet langs de kant staan roepen dat ik het beter weet, maar ik kan het gewoon echt niet meer volgen. Ik gun kappers hun werk. Ik gun scholieren hun vrienden. Maar ik wil niet langer wisselgeld zijn. Het stoort me dat wie het hardst schreeuwt het eerst zijn zin krijgt (een prik of meer vrijheid). De avondklok die echt niet zou worden verlengd en waarvan ik niet geloof dat ie heel veel bijdraagt aan onze bescherming blijft “gewoon” tot half maart. Nee, ik ga niet iedere avond de deur uit, maar zeker nu het mooier weer is, wil ik na het eten graag nog een wandeling maken. En als er iemand bij ons blijf eten, wil ik hem of haar niet direct na het toetje eruit schoppen.

Ik heb het beleid van ons kabinet lang verdedigd, onze politici moesten roeien met de riemen die ze hadden en wisten nog helemaal niets van het coronavirus. Maar nu zie ik een stuurloos schip dat kant nog wal raakt. En ondertussen staat veel ondernemers het water aan de lippen (om maar even bij varen en water te blijven). Afgelopen week interviewde ik meerdere ondernemers en ik hoorde schrijnende verhalen. Over pensioenpotten die jaren te vroeg worden aangesproken, over aankloppen bij je ouders en je kinderen, over belastingschulden…

Ik kijk uit naar: een nieuwe tuin. Niet naar de werkzaamheden die aanstaande maandag beginnen, wel naar het resultaat. Het wordt mooi, dat weet ik zeker. Prachtige tegels en heel veel groen. Mooie ronde vormen in plaats van rechte blokken afgezet met half verrotte bielzen. En wat een feest als ik straks eindelijk in één beweging mijn fiets in de schuur kan zetten, zonder met een gammel poortje en een schuurdeur te klooien. Met een dikke sorry aan de vogels, muizen en insecten die tijdelijk hun heil elders moeten zoeken. En aan de buren voor de overlast.

Ik lees: Bèta voor alfa’s van Diederik Jekel. En het studieboek Participatieverhalen. In beiden ben ik al heel lang bezig. Deels doordat ik tussendoor twee boeken las van Arnaldur Indridason. Moord en doodslag waarbij mijn hersenen niet zo hard hoeven te werken.

Ik luister: Radio 2, Studio Brussel en Kink. Als ik een cd opzet is het vaak papamuziek. Marillion, De Dijk, Stef Bos.

Ik ben bang voor: de verkiezingsuitslag. De VVD komt al een eeuwigheid overal mee weg. De afbraak van de verzorgingsstaat, de winst-boven-welzijn regeerstijl. Het lijkt er niet op dat het onvermogen om te compenseren voor de aardbevingsschade in Groningen of hetzelfde onvermogen in de toeslagenaffaire strafpunten oplevert. En als er al eens iemand van de VVD moet wieberen, zoals Van Haga, dan vindt zo’n engerd wel weer ergens anders onderdak waar hij of zij nog steeds invloed uitoefent. En ja, bij de afbraak van de verzorgingsstaat en alles wat mis ging in de participatiesamenleving stonden ook linkse partijen te kijken. Maar zij worden daar doorgaans wel voor gestraft. Wilders en Baudet blijven onzin verkondigen en blijven (digitaal) volle zalen trekken. En ondertussen heb ik nog geen flauw idee waar mijn stem naartoe gaat.

Hoe gaat het met jou? Waar ben je bang voor en waar kijk je naar uit?