Zoals ik in mijn liefdesverklaring op Valentijnsdag al eens schreef, hebben de leuke jongen uit de trein en ik allebei onze eigenaardigheden. Wat hij van iemand krijgt óf wat hij heel erg lekker vindt, mag nóóit op. Zo heeft hij nog een doos Merci chocolade uit 2012, een neusje uit 2013 en een caramelframboostoffee van de laatste vakantie in Frankrijk, om maar wat dingen te noemen.

Laatst had Yildiz de Schogetten Knusper Mais strategisch bij de kassa liggen. We zijn nogal verwend qua chocolade, dus normaal vallen we in deze categorie niet voor Duitse makelij. Maar de verpakking zag er uitnodigend uit en bleef zomaar aan onze vingers plakken. De smaak was direct favoriet bij de leuke jongen uit de trein. Waardoor er één laatste blokje moest blijven liggen tot het einde der tijden.

Bij Yildiz waren de Schogetten inmiddels niet meer te krijgen. Toch durfde ik dat laatste blokje op te eten. Ik zou immers in Aken gaan winkelen met mijn mama en verwachtte daar een nieuw voorraadje in te slaan. Dan kwam er vanzelf een nieuw laatste blokje. Aber, ich schaffte es nicht. Waar ik ook naar binnen ging in Aken, nergens te vinden…

Online vond ik Poolse, Oekraïense en Amerikaanse webshops die de repen verkochten, voor bizarre bedragen en alleen te betalen met Paypall of Creditcard. En die heb ik niet. Dus stuurde ik met de moed der wanhoop (ik overdrijf graag) een e-mail naar Schogetten zelf. In mijn beste Duits.

De sales manager van de Benelux antwoordde mij in het Nederlands. Hoe leuk het was dat we fan waren van de Schogetten taste of the year 2017. Als ik mijn adres doorgaf, zou hij een paar repen opsturen. Wauw, een tien met een griffel voor klantenservice. Dikke duim omhoog, dankjewel.