Dat ik in augustus 2008 voor mezelf begon, was een goed idee. Dat ik op 1 januari 2017 helemaal gedag zei tegen werken in loondienst, was een nog veel beter idee.

Het gaat goed met Lieke Schrijft, met een omzet die is verdubbeld sinds ik van 3 naar 5 dagen als zelfstandige ging. Toch twijfel ik soms nog aan mezelf als ondernemer. Vooral nu de zomer begint. Een rustige periode qua werk waardoor er minder geld binnenkomt, terwijl mijn uitgaven juist stijgen (festivals, terrasjes, zomerjurkjes).

Niet goed genoeg

Toen ik begon met Lieke Schrijft, dacht ik vooral ‘ik ben niet goed genoeg’ en ‘ik heb niet veel toe te voegen aan het bestaande aanbod’. Ik had het ook altijd over mijn bedrijfje. Nu ik bijna 10 (!) jaar bezig ben, twijfel ik nauwelijks nog aan mijn schrijfkunsten, maar des te meer aan mijn ondernemerskwaliteiten. Een cursus verkooptechnieken heeft me niet veel geholpen bij het commerciëler zijn en het kansen grijpen. En alle goede voornemens ten spijt, loop ik alweer hopeloos achter met mijn boekhouding. Soms, als ik niet lekker in mijn vel zit, lijken dat genoeg redenen om op zoek te gaan naar een baan in loondienst.

Niet opvallen

Ik ben altijd hard geweest voor mezelf. Wilde tot een bepaalde leeftijd niet teveel opvallen. Waarom? Het is toch stom om een soort grijze muis of Truus doorsnee te zijn? Ik voelde al heel jong de drang om mezelf te zijn, maar durfde meestal niet. Alhoewel, toen ik echt jong was blijkbaar wel. Er bestaan foto’s van mij, afgezonderd op mijn eigen kinderfeestje, spelend in mijn eigen wereld. Dat de andere kinderen er speciaal voor mij waren en liever wilden springtouwen of hoelahoepen, maakte me blijkbaar niet veel uit.

Waarom sloop de angst erin om mijn eigen weg te gaan? Waarschijnlijk omdat ik bang was dat anderen mij dan niet meer leuk zouden vinden. Omdat ik ergens bij wilde horen. Omdat ik wel bijzonder wilde zijn, maar niet zo speciaal dat ik alleen over bleef. Als ik mijn oude dagboeken teruglees, zie ik dat het in de pubertijd een bange chaos was in mijn hoofd.

Niet durven

Op de middelbare school en tijdens mijn studie journalistiek keek ik enorm op naar de individuen die zichzelf durfden te zijn (of waarvan ik dacht dat ze zichzelf waren). Zij waren vaak alleen, zoals het in het zwart geklede meisje dat soms haar rat mee naar school nam. Of ze waren enorm populair en voortdurend omringd door anderen. Zij durfden wat ik niet durfde: hun kop boven het maaiveld steken.

Direct na mijn eindexamen deed ik overigens iets wat anderen niet durfden. Ik vertrok voor drie maanden naar Benin, een land waar ik nog nooit van had gehoord, laat staan dat ik iets van de plaatselijke normen en waarden wist. Toch verdween ik op het HBO weer een beetje naar de achtergrond.

Toen ik ging werken en later toen ik mijn tweede studie communicatie- en informatiewetenschappen deed, keek ik veel minder tegen anderen op. Ik vond het ook veel minder erg om op te vallen, getuige allerlei kleuren in mijn haar en in mijn jurkjes. En inmiddels spreek ik wekelijks mensen die wel willen maar niet durven wat ik wel durfde: een eigen bedrijf beginnen.

Een bedrijf dat tien jaar later nog bestaat en waar het goed mee gaat. Dus *schop onder mijn kont* doe die zorgen de deur uit en vier de zomer!