Even werkontwijkend gedrag vertonen door op Facebook te kijken wat mijn vrienden en bekenden zoal bezig houdt, is in deze tijd van het jaar een pijnlijke confrontatie met denkwijzen die niet de mijne zijn.

Wat een dramatische filmpjes van huilende Pieten met sentimentele muziek eronder. Wat een uitroeptekens. Deel dit en deel dat en teken de petitie zodat Piet zwart blijft. Bron van dit soort berichten zijn vaak pagina’s met enge titels zoals ‘Nederland is mijn land’. Brrrrr. Laat Piet toch lekker van kleur veranderen.

Van de andere kant. Komende zaterdag speel ik Piet. Een diepdonkerbruine. Om de simpele reden dat de organisatie die voor de kleding en de schmink zorgt over niets anders beschikt. En omdat een aantal kinderen mij zonder schmink misschien herkent. Maakt dat me laf? Of nog erger? Want ik weet dat de verschijning van Zwarte Piet mensen kwetst en ik wil niemand kwetsen.

De familie die Sinterklaas en mij inhuurt is een warme, gastvrije familie waarvoor ik mijn hand in het vuur durf te steken dat ‘iedereen is gelijk, iedereen is welkom en behandel iedereen met respect’ één van de belangrijkste familieovertuigingen is.

Drie generaties zijn bij het jaarlijkse feest, waarvan een stuk of tien kinderen in de ‘gelovige’ leeftijd. Ik heb de grootste lol als ze mij op zolder vinden, waar ik zogenaamd in slaap ben gevallen tijdens het inpakken van de cadeautjes. Ik zing enthousiast mee met alle liedjes en ik dans op het Pietenlied.

Maar het is met buikpijn en in gewetensnood dat ik mij zaterdag in een zwarte maillot wring en in een groenpaars velours pakje hijs.

Waarin ik er uiteraard allercharmanst uitzie, dat dan weer wel: