Ik schreef een paar blogs geleden over mijn Geografische Handicap. Nou, daar heb ik weer een sterk staaltje van laten zien vandaag.

Als een kip zonder kop loop ik rondjes op de begane grond van de VU. Hoe ik daar gekomen ben? In ieder geval niet via de kortste route vanaf Station Zuid. Waarom is dit gebouw zo groot? Ik word er eng van. Het is echt gigantisch. En al die mensen. Volgens mij is dit de reden dat ik hbo ging doen. Niet mijn luiheid of mijn angst voor statistiek. Maar mijn angst voor verdwalen in reusachtige gebouwen. En waarom ligt vleugel A ingeklemd tussen vleugel B en vleugel E? En waarom komt de hoofdingang uit in vleugel C?

Goed, ik vind het lokaal waar ik moet zijn alsnog een half uur van te voren. Dat krijg je als je je Geografische Handicap incalculeert. Had voor de zekerheid een uur bovenop mijn reistijd gegooid, maar vind toch binnen een halfuur de lift naar de twaalfde verdieping van gebouw A. Ik ga daar maar in de hal zitten. Het lokaal is nog leeg. Logisch, een halfuur van te voren.

De tijd kruipt voorbij. Nog maar tien minuten. De eerste vroege vogels zouden toch al richting lokaal moeten wandelen. Maar iedereen die rondwandelt heeft er stevig de pas in. En opent deuren waarachter luid gelach klinkt. Heb ik misschien ergens een mededelingenbord gemist? Hangt er beneden ergens een briefje dat er van lokaal is veranderd? Ongetwijfeld zet ik grote ogen op alsof ik een eerstejaars ben. Ik voel me ook tien jaar jonger. Een week na mijn achttiende verjaardag stapte ik voor het eerst van mijn leven een vliegtuig in naar een totaal onbekende bestemming. En toch voelde ik me toen zekerder van mezelf dan nu, nu ik voor de tweede keer ga studeren.

Nog maar een paar minuutjes en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik kan toch niet zomaar iemand vragen of ik hier wel moet zijn? Aan de andere kant komt een groep minder snelle lopers de gang binnen. Maar waarom lopen ze nu dat andere lokaal binnen? Ik pak de uitnodiging er nog maar eens bij. LEZEN kreng. Ik zit al de hele tijd voor het verkeerde lokaal. Goed, 1 minuut voor aanvang loop ik de collegezaal binnen.

En daar… blijkt het alleen over masters te gaan. Ben je mooi klaar mee als premasterstudent. Een meisje een paar rijen voor me vraagt hoe het zit. "Nee, dan volg je gewoon bachelor vakken, daar gaan we het niet over hebben." Ehm, waarom zijn de premasterstudenten dan eigenlijk uitgenodigd? De lezingen die volgen zijn gelukkig interessant, ook al gaan ze dan over onderzoeksmasters. En ook de taart die wordt aangesneden als officiele opening van de Graduate School smaakt prima.

De weg naar buiten. Hoe zat het ook alweer? De lift weet ik nog te vinden. Maar de uitgang? En dus loop ik precies aan de andere kant de universiteit uit als waar ik erin kwam. Geografisch Gehandicapt en bovendien geen steek wijzer over wat me komend jaar op de unie te wachten staat. Ik heb best een moeilijk leven soms. En ik word vooral heel moe van mezelf.