Vandaag was zo’n dag… waarop ik het even niet meer zag zitten en me afvroeg waarom ik ook alweer bedacht had dat het leuk zou zijn om weer te gaan studeren.

De trein naar Schiphol was weer eens gekrompen. Alle gangpaden overvol. Haringen in een ton verhaal. Ik paste er niet meer bij. Dus trok ik een sprintje naar de sprinter een paar sporen verder. Om vijf minuten te laat stilletjes aan de bovenkant de collegegaal binnen te glippen.
Twee uur statistiek, van het duiveltje in zijn eeuwige grijze trui. Zijn verhaal over de correlatiecoefficient kon ik nog net volgen, bij de regressie-analyse kon ik hem alleen nog maar met een glazige blik aanstaren.
Daarna twee uur tekstanalyse, van een vrouw waar ik niet naar kan luisteren, hoe ik ook mijn best doe. Omdat ze zo ongeveer om het andere woord ‘ehm’ zegt en de hele tijd herstelwerkzaamheden uit moet voeren omdat ze aan het eind van haar lange, lange zin ontdekt dat ze in het midden vergeten was een voorbeeld te noemen, blijf ik afdwalen. Het ging over hoofdstuk 3 van het boek en dat is dan meteen alles wat ik ervan heb meegekregen.
Tot slot nog twee uur gespreksanalyse. Dat was denk ik best interessant, maar omdat ik het bijbehorende hoofdstuk niet gelezen had (wanneer had ik dat moeten doen?!?) was het een beetje abracadabra.
Deze week 3 deadlines voor groepsopdrachten en 1 deadline voor een tussentoets. Dus bij thuiskomst -dit keer in een intercity met voldoende zitplaatsen- lag er nog een berg werk te wachten. En die ligt er nu nog steeds. Want eerst moest ik boodschappen doen. Toen koken en eten. Toen het journaal kijken. Toen een paar vrienden bellen. Toen een paar mailtjes sturen. En toen een blog schrijven.

Waarom dacht ik ook alweer dat het leuk zou zijn om weer te gaan studeren? 

En met een beschaamde en tegelijkertijd blije blik voeg ik eraan toe: maar ik KAN het WEL, want voor het tentamen waarvan ik dacht dat ik er onmogelijk een voldoende voor kon hebben, had ik een 6,4.