Ik mis hem soms meer dan dat ik mijn vader mis. Het is bijna vier maanden geleden dat ik hem voor het laatst gezien heb. En toen keek hij -na een redelijk goed begin- mij en mama bijna zijn kamer uit. Hij wil geen contact met me, vindt dat ik me te veel met hem bemoeide. Of niet genoeg naar hem luisterde. Of niet geinteresseerd genoeg was in zijn vriendin. Misschien vindt hij ook wel iets heel anders, we communiceren immers niet met elkaar. Mijn vader is dood, daar is geen herstellen meer aan. Mijn broertje is springlevend en tot voor kort woonden we praktisch bij elkaar om de hoek. Vlak voordat het mis ging, hadden we (vond ik) ondanks het leeftijdsverschil een goede band. Deden af en toe een drankje samen, of een concert.

Met Kerst een jaar geleden ging het mis. Maar hij was er toen in ieder geval wel. Dit jaar verwacht ik hem niet eens. En dat doet pijn.

Ik blijf me maar afvragen wat ik kan doen. Bellen durf ik niet, bang voor het geluid van een telefoon die niet opgenomen wordt. Mailen en sms’en doe ik regelmatig, maar altijd zonder antwoord. Ik hoor het voortdurend van anderen: "Het komt wel goed, over een paar jaar zal hij wel inzien hoe belangrijk zijn familie is, hij weet heus wel dat jullie achter hem staan, hij houdt ook van jullie maar zit gewoon even met zichzelf in de knoop…"

Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik er zelf behoorlijk mee in de knoop zit.