Zes jaar geleden had ik op dit tijdstip nog geen idee van de hel die mijn dag zou worden. Ik zat te balen dat de treinen niet reden en dat ik niet op mijn stageplek kon komen. Lekker belangrijk, achteraf gezien. De langste treinreis die ik in mijn leven ooit gemaakt heb, was de treinreis die avond naar huis. Het huis waar mijn vader nooit meer vrolijk binnen zou wandelen, nooit meer in de vlammen zou staren, nooit meer op de bank zou liggen ‘nadenken’ en nooit meer zou genieten van de muziek die Hans hem liet ontdekken. Zes jaar. Soms lijkt het een eeuwigheid. Soms lijkt het net gister.