"Zo jammer, nu het eindelijk echt statistiekweer is, van dat weer dat je op je zolderkamer achter je computertje berekeningen zit uit te voeren en de wind langs het dak en door de kieren giert, nu het eindelijk echt statistiekweer is, geef ik alweer mijn laatste college". Onze statistiekdocent aka de duivel aka het stijlicoon, had er zin in vrijdagmorgen. Zijn toehoorders aanmerkelijk minder, bleek uit de vele (domme) vragen die we stelden.

Na afloop bogen M en ik ons over de bijbehorende praktijkopdracht. Dat was overigens niet de laatste, want volgende week volgt de eindopdracht waar we een cijfer voor krijgen. Met M’s laptop en mijn 800 pagina’s tellende statistiekboek bij de hand nestelden we ons aan de grote tafel op de tiende verdieping van het letterengebouw. Luidkeels discussieerden we over de wereld van de nulhypothese. "Moeten we nu een F-toets doen of een T-toets? En komt er dan iets met chi kwadraat uit of toch Pearson’s correlatie?"

Twee typische nerds (vormeloze kleding, dikke brillenglazen) kwamen onze kant uit. Van die types waaraan je gewoon ziet dat ze goed zijn in wiskunde en aanverwante zaken. Ik dacht: "Handig we krijgen hulp." Maar in plaats daarvan vroegen zij ons of wij misschien wisten welke toets ze bij vraag 9 moesten doen en of het nou ging om een binnengroepen- of een tussengroepenopzet. Perplex als we waren, gaven we het tweetal het juiste antwoord. Nog twee keer (!) kwamen ze terug met een soortgelijke vraag. Was dit nu flirten op academisch niveau?

Blijkbaar niet. Want toen we hen uiteindelijk om hulp vroegen, omdat we de weg in de wereld van de nulhypothese waren kwijtgeraakt, gaven ze niet thuis. Sterker nog, ze liepen gewoon door. De wereld van de VU zit vol verrassingen.