Ik ben een ontzettend schijtlijster. Een schijtlijster die in zeven kleuren schijt. Of wat was de uitdrukking ook alweer? Soms (nu bijvoorbeeld) kan ik me niet meer herinneren waarom ik ooit voor de journalistiek koos. Want waarom probeer ik Eric Corton al een week via verschillende mailadressen en hyvespagina’s te bereiken, terwijl ik ook naar de uitzending zou kunnen bellen? En waarom probeer ik via, via bij een aantal gastjes van MVV terecht te komen, terwijl ik ook de persvoorlichter had kunnen bellen? Zou ik dat gedaan hebben toen ik de opdracht binnen kreeg, dan had ik nu vast al lang een interviewafspraak geregeld. Ik vind bellen naar onbekenden iets engs, iets wat ik uitstel tot ik er echt niet meer onderuit kan (lees: als de deadline morgen is, of als er na herhaaldelijk heen en weer mailen nog steeds onterecht bedragen van mijn rekening verdwijnen). Ik heb geen idee waarom dat is. Ik weet wel dat ik dat stiekem een veel stommere eigenschap van mezelf vind dan dat ik overal de weg kwijt raak en dagelijks dingen uit mijn handen laat vallen.