Mijn gezelschap was fantastisch, het bier (nog steeds uit echte glazen – jeuj!) smaakte goed als altijd en costuums in de categorieen ‘grappig’, ‘bizar’, ‘hilarisch’, ‘prachtig’ en ‘totaal onpraktisch maar wel super opvallend’ waren weer rijkelijk vertegenwoordigd. Een prima omgeving om carnaval in te vieren dus.

Maar waar was ‘mijn’ generatie? Wat carnaval extra leuk maakt -mensen tegenkomen die ik al een jaar niet gezien heb, bijkletsen indien mogelijk, samen een pilsje drinken en weer verder gaan- ontbrak dit jaar.
Ex-vriendje M waarmee ik altijd een walsje dans op het Vrijthof, terwijl zijn vriendin boos staat te kijken. Nergens te bekennen. Het zou kunnen dat zijn verse vaderschap er iets mee te maken heeft.
Ex-klasgenoot M die elk jaar zegt "na de carnaval gaan we samen ergens koffie drinken, we wonen zo dicht bij elkaar in de buurt." Nergens te bekennen. En koffie drinken doen we ook al nooit.
Ex-mede-journalistiekie K die altijd uitbundig staat te dansen in het smalle straatje bij de Take Five. Ze staat op het punt te bevallen en blijft dus liever thuis. En de Take Five is dicht.    

Moet ik hier iets uit concluderen? Nee toch zeker? Er zijn immers al genoeg conclusies te trekken uit het feit dat ik op carnavalsdinsdag in alle vroegte ben opgestaan om aan het werk te gaan.