Onlangs schreef ik een blog dat het bewijs dat mijn relatie goed zit, blijkt uit het feit dat ik ook samen met de leuke jongen uit de trein niets kan doen. Ik weet nog steeds 100% zeker dat de leuke jongen uit de trein en ik elkaar superdepuper lief vinden, maar de euforie over samen niets kunnen doen, bleek eenmalig.

De afgelopen twee zondagen ben ik tegen een uur of 4 zijn huis uitgevlucht. Een huis waarin we allebei plaats genoeg hebben, maar dat tegen die tijd voor mijn gevoel een benauwd hok begint te worden, waar je je kont niet kunt keren. Tegen die tijd is de hoofdpijn niet meer te harden, zeker als dat hoofd voor een beeldscherm, boven een wetenschappelijk artikel en in een boek heeft gehangen. Tegen die tijd begint ook een soort van schuldgevoel een hoogtepunt te bereiken. Op die lamme zondagen waarop niet meer dan vier passen tussen de koelkast en de bank worden afgelegd en nog eens vier tussen de bureaustoel en het toilet zie ik mijn buikje vanzelf in een flinke horecaspoiler veranderen.

De leuke jongen uit de trein kan een hele dag (en als het aan hem ligt het hele weekend) op de bank liggen en tv kijken en ondertussen met regelmatige tussenpozen in slaap vallen. Daar ben ik jaloers op, want ik kan dat dus absoluut niet. En die jaloezie draagt net als de hoofdpijn en het schuldgevoel dramatisch bij aan het daaruitvolgende pokkenhumeur. Dus vlucht ik het huis uit. Wat nauwelijks helpt. Waardoor de leuke jongen uit de trein alsnog de volle laag krijgt. Wat hij natuurlijk helemaal niet verdient.

Gelukkig is hij heel goed in mij vermandend toespreken en dat helpt dan weer wel.   

Daarna hadden we een heerlijke avond met eerst op de tong smeltende sushi toen Slumdog Millionaire in mijn favoriete filmhuis en tot slot heel veel knuffelen in bed.