"Hoe heb ik ooit…?!?"

Geen idee hoe het komt, maar die gedachte overvalt me de laatste tijd steeds vaker. Hoe sneller de tijd lijkt te gaan, hoe groter mijn behoefte om de tijd terug te draaien.

Mijn vader was pas twee weken dood, mijn familie had me nodig en ik hen, toch vierde ik de kerstdagen met vriendje J in Instanbul. Hoe kon ik?!

"Gaan jullie al?" Was de laatste vraag die mijn vader me stelde. De laatste vraag ooit. Een vraag waar hij geen antwoord op verwachtte. Ik had graag het hele weekend bij mijn ouders willen blijven, maar vriendje J vond het op zaterdagmiddag alweer genoeg. Dus gingen we op zaterdagavond. Maandag ging papa dood. En nee, tuurlijk had ik het niet kunnen weten, maar die ene dag dat ik langer bij mijn papa had kunnen zijn, als ik vriendje niet alweer zijn zin zou hebben gegeven, zou bijzonder waardevol zijn geweest.

Datzelfde vriendje vond het een jaar later volkomen normaal om nieuwjaarsnacht met mijn vrienden verre van te verblijden met zijn aanwezigheid. Integendeel, met zijn gemok en gepruil wist hij de stemming aardig te verpesten. Toen had ik moeten bewijzen dat mijn vrienden belangrijker waren dan hem en hem voorgoed de deur uit moeten schuppen. Maar ik gaf hem nog een kans. En nog een. En nog een…

Ik had trouwens al veel eerder afscheid van vriendje J moeten nemen. Die zomer ervoor. We gingen voor het eerst camperen zonder mijn vader. Vooral mijn mama had het moeilijk. Ik wilde er voor haar zijn. De dingen met haar doen die we op vakantie graag doen. Ook wilde ik een leuk nichtje zijn voor de familie van mijn oom die op dezelfde camping stond. Zo vaak zagen we elkaar tenslotte niet. Vriendje J wilde mij daarentegen niet delen met de rest van de wereld. De rest van de wereld bestond nauwelijks voor hem. De enige keer dat ik hem wist over te halen iets met de familie te gaan doen, stapte hij samen met mijn broertje in een kano. Binnen een paar minuten verdween hun bootje uit zicht. Pas uren later, toen wij doorweekt (enorme plensbui) en deels gehavend (mijn neefje en nichtje waren omgeslagen en mijn tante was hard in aanraking gekomen met een rotsblok) aan de finish verschenen zagen we elkaar terug. Vriendje J en broertje waren al een uur op het droge…

Ergens is het ook wel een opluchting dat de meeste dingen waar ik spijt van heb of waar ik me voor schaam in die 2,5 jaar zijn gebeurd dat ik met vriendje J was. Ik hoop maar dat het betekent dat ik er iets van geleerd heb.

De leuke jongen uit de trein zal het niet in zijn hoofd halen mij ooit zo te claimen als vriendje J deed. Al is het maar omdat hij deze blog leest 😉