Het zou kunnen dat mijn huisgenoten mijn blog lezen. Dat zou betekenen dat ze mijn schrijfsels bijzonder sportief opvatten. Gisteravond begon iemand anders dan ikzelf over het gezamenlijke etentje dat we al zo lang aan het plannen zijn en vanmorgen stonden alle vuilniszakken buiten. Ik kon niet achterblijven en heb net het glas naar de glasbak gesleept. Dragen was niet meer mogelijk, zo veel was het. En halverwege verloor ik alsnog een lege fles. Die wonderbaarlijk heel bleef en werd opgeraapt door een sympathieke gast.
Een goed begin van de dag. En wie weet, misschien ook een goed begin van de negen maanden die me nog resten in het huisje waar ik tot nu toe mijn draai niet kon vinden.