"Jij moet zo zeker optreden?", vraagt de vrouw naast me.
"Nee", antwoord ik verbaasd.
"Wat brengt je dan hier?"
"Hij is mijn vriendje", zeg ik, en wijs naar de leuke jongen uit de trein die op het podium zijn hele ziel en zaligheid in een nummer van Tracy Chapman steekt.
"Gefeliciteerd."
"Ehm, dankjewel."
"Wauw, hij kan echt goed zingen. Zingt hij ook wel eens voor jou? Hoe heet hij eigenlijk? En waar komt ie vandaan?"

De vrouw naast mij is in de afgelopen minuten duidelijk een fan geworden. Terwijl ze voor een andere groep naar de Clash of the Coverbands is komen kijken, vermoed ik dat haar stem naar Robinson gaat. Niet dat Robinson haar stem nodig heeft, want de winnaar volgens de jury is: Robinson!!!

De stemmen uit het publiek zorgden ervoor dat de weg naar Paradiso voor nog twee bands niet doodliep in Den Bosch.
De ene band staat volkomen terecht in de volgende ronde. De stemmen van de twee zangeressen pasten perfect in elkaar. De podiumpresentatie van de hele zevenmansformatie was top, omdat iedere muzikant plezier uitstraalde.
Over de andere band heb ik vannacht wakker gelegen. Ik vat het nog steeds niet. Behalve dat de zanger niet kon zingen had hij ook nog de uistraling van een platgereden egel. Bovendien waren de nummers die ze speelden pas herkenbaar aan het refrein. En dan nog met moeite.

Het is dus niet alleen bij programma’s als X-Factor en Idols dat ik het Nederlandse publiek niet snap. Maar wat doet het er eigenlijk toe? De leuke jongen uit de trein heeft gewonnen en vakjury’s hebben altijd gelijk 😉