Wat niet weet, wat niet deert. Dat is de ‘regel’ die de leuke jongen uit de trein en ik half lachend, half serieus ooit hebben afgesproken. Niet dat het iets uitmaakt, er valt helemaal niets te weten. Relatietechnisch was ik nog nooit zo braaf.

Maar toch. Heel even. Misschien een paar seconden. Die twijfel. Met zijn allerliefste lach vroeg V waarom ik niet nog even bleef. Zou ik na die paar seconden de onverstandige beslissing hebben genomen, dan was ik vanmorgen wakker geworden in een mooie, schone Tilburgse hotelkamer met een goed verzorgd ontbijtbuffet.

In plaats daarvan werd ik wakker in een stoffige slaapkamer en moest ik eerst naar de supermarkt voordat ik kon ontbijten. In alle vroegte is het alweer tijd voor never ending scriptiegetyp. Verstandige beslissingen hebben vaak bijzonder saaie gevolgen. Wat een leven.