Mijn werkplek is het ultieme terras. ‘Mensen kijken’ is hier fantastisch. De nieuwe groep studenten stumpert nogal met de Nederlandse omgangsvormen.

Er zitten een aantal ‘upper class’ figuren tussen die vanuit huis gewend zijn bedienden te hebben. Zodoende is het gehalte burberry, ralph lauren en boss hier inmiddels hetzelfde als op de high tea waar ik me afgelopen weekend bevond. Valt ze dat hier even tegen dat collega W en ik ze in de negeerstand zetten zodra ze de gebiedende wijs gebruiken. En dan naar die koppies kijken die boven de strak gestreken kraagjes uitkomen, heerlijk.

Als contrast met de rijkelui, lopen er hier ook onderdanige types rond. Vooral meisjes. Die ondanks mijn heftige commentaar telkens mevrouw en u blijven zeggen. Ze zullen nooit vergeten een zin te eindigen met dankuwel. Hun kleding is vaak somber en onopvallend. Waardoor het des te leuker wordt er samen met collega W een analyse op los te laten.

Er zitten gelukkig ook weer heel veel aardige lui tussen waar ik gezellig mee kan kletsen. Ze willen van alles weten. En krijgen het dan alsnog voor elkaar zout in hun koffie te doen. Vandaag had één van die lieverds het ultieme mij-jurkje aan met een print van volle boekenplanken. Kon mijn ogen er niet vanaf houden. De Fransoos met het ingewikkelde aan-de-zijkant-kaal-en-bovenop-dreads-kapsel is ook een leuke blikvanger. Of het Duitse meisje dat altijd drollenvangers aanheeft.

Op dit moment heb ik uitzicht op de drie 5-havo jongetjes die net voor de 6e keer koffie zijn komen halen in de hoop dat ze ondanks het weer wakker kunnen blijven. Ze zijn in de schaduw neergestort en zien er allercharmanst uit.

Het enige nadeel van dit terras: het is zelfbediening 😉