Dat waar je niet aan probeert te denken, blijft door je hoofd spoken. Sinds vorige week donderdag probeer ik goed te praten, te bagatelliseren, te rationaliseren, te vergeven, te vergeten. Het lukt niet. Ik blijf er mijn hoofd over breken dat mijn kleine, grote broertje vrijwillig met mama en mij mee naar het theater ging en vervolgens vooral moeite deed om er een onaangename ervaring van te maken. Of ging hij wel met goede bedoelingen en pakte het per ongeluk verkeerd uit? Ik probeer steeds argumenten in mijn hoofd te stoppen waaruit zou moeten blijken dat het geen opzet van hem was, want waarom zou hij anders mee zijn gegaan?

Hij is pas achttien. Achttienjarigen zijn vaak niet zo dol op hun familie. Hij was echt verkeerd gelopen, want zo vaak komt hij niet in Heerlen. Dus hij kwam niet opzettelijk te laat. Misschien had hij een goede reden om Engels tegen ons te spreken, in plaats van zijn moedertaal. Oefenen voor zijn studie enzo. Misschien dacht hij echt dat ik het stoer zou vinden om verhalen te horen over hoe hij een hekel heeft aan sommige klasgenoten, hoe hij zijn eerste onvoldoende al binnen heeft en hoe hij al tijdens de introductieweek de rest van de klas kwijtraakte. Misschien negeerde hij vakkundig onze goedbedoelde en belangstellende vragen, omdat hij denkt dat de antwoorden ons niet interesseren. Zijn duidelijk kostbare zakcomputer en koptelefoon en de opmerking dat hij gestopt is met zijn bijbaantje, waren vast niet bedoeld om ons de boodschap mee te geven dat hij de erfenis van mijn vader er doorheen draait. Hij had er waarschijnlijk niet eens over nagedacht dat die dingen zo op ons over zouden komen. Of toch wel?

Ik maak mezelf gek. Dat moet ik niet doen. Ik heb er niet eens tijd voor. De tijdsdruk voor het op de rails houden van vier vakken, twee dagen werken en een sociaal leven loopt de komende twee weken alleen nog maar op. Vier VU-deadlines kloppen op de deur. Voor andere deadlines (adreswijzigingen, ontslagbrieven, abonnementswijzigingen en meer van dat soort verhuisgerelateerde dingen) stop ik mijn kop nog even in het zand. Of toch niet. Want dat waar je niet aan probeert te denken, blijft door je hoofd spoken.   

UPDATE
En toen was ik helemaal van de waps. Nu heb ik niet alleen een spookhuis in mijn hoofd, maar de hele kermis. Ineens krijg ik een lief sms’je van mijn kleine, grote broertje met kusjes op het eind en al. Dat hij graag mee wil naar een optreden van de leuke jongen uit de trein. Zie je wel, hij bedoelde het allemaal niet zo.