Huilen vind ik soms ontzettend fijn. Frustraties, boosheid en verdriet trekken een nat en zout spoor over mijn wangen en nemen mijn mascara mee tot aan mijn onderkin. Daarna voel ik me onaantrekkelijk, maar opgelucht.

Gister was zo’n dag die weggehuild moest worden. Ellende op het werk vanwege een zieke collega. Regen op mijn hoofd op de terugweg. Bij thuiskomst de ontdekking dat ik met mijn stomme hoofd een oude versie van een artikel vol fouten naar de redactie had gestuurd. Dat artikel was al gepubliceerd (op de redactie hadden ze duidelijk ook liggen slapen) en de geinterviewde was zachtsgezegd ‘not amused’. Daarna twintig minuten aan de telefoon met een hele domme callcentermedewerkster waarbij ik een verhuisbus wilde reserveren. Mijn naam, die echt niet extreem moeilijk is, moest ik vier keer voor haar spellen. En van de toevoeging ‘bis’ aan mijn huisnummer, raakte ze helemaal van de wijs. Wat vooral heel hard tot me doordrong na afloop van het telefoongesprek was dat de verhuizing me veel geld gaat kosten. Toen ik vervolgens dringend aan het huiswerk moest, was mijn schattige rode laptopje ineens supertraag, vloog internet er telkens uit en kon ik het benodigde artikel niet downloaden. Tja, op zo’n moment hoeft er maar een droevig liedje op de radio voorbij te komen en het begint. Opgelucht en onaantrekkelijk, maar ook met schuldgevoel, trok ik even later de stekker uit mijn huiswerk en de deken over mijn hoofd.

Vandaag voelt beter.