Huilen kan dan wel opluchten, voor hoe lang die opluchting duurt is, altijd maar de vraag. Vanmorgen begon ik gewoon weer opnieuw. Alle verhuis- en stagehobbels die ik nog moet nemen in extreem korte tijd hebben in mijn hoofd een hogere top dan de Mount Everest. Gelukkig opende de leuke jongen uit de trein zijn armen en zijn hart en knuffelde hij alle beren op de weg terug tot zachte, wollige beertjes van zakformaat. Makkelijker met me mee te dragen en minder eng om tegen te komen. Maar voor hoe lang deze opluchting duurt, is maar de vraag…