Vroeger gingen we altijd uit eten op sinterklaasavond. Als we allemaal al in onze zondagse kleren in de auto zaten, moest papa ineens terug naar binnen. Altijd een fraaie smoes paraat: "pinpas vergeten" of "ik geloof dat ik nog even moet poepen". Als we terugkwamen, stonden de cadeautjes en de chocoladeletters voor de kachel en lag er strooigoed door het hele huis.

De cadeautjes sneuvelden toen ook mijn broertje niet meer in Sinterklaas geloofde. Het uiteten en de chocoladeletters bleven.

Toen papa stierf, vandaag zeven jaar geleden, werd het uiteten voorgoed verplaatst naar 9 december. De chocoladeletters bleven, maar niet meer op een vaste datum.

Er zal vanavond misschien een traantje vallen, net als de afgelopen jaren, maar het wordt ook gezellig. We gaan heerlijk eten. Wijntje erbij. Even bijkletsen. En dan vertellen, vertellen, vertellen. "Weten jullie nog…?"

De afwezigheid van mijn broertje gaat meer pijn doen dan die van mijn vader. Hopelijk kunnen we volgend jaar deze dag weer met ons vieren ‘vieren’.